കിമോണോയിട്ട ഞാൻ തന്നെയായിരുന്നു ചപ്പാത്തി വിരൽകൊണ്ടുമുറിച്ചുകഴിച്ച ചിക്കാക്കോ നാ​ഗസാക്കി

സ്കൂളിലേക്ക് പോകാനിറങ്ങുമ്പോൾ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ എപ്പോഴും മറന്നുവയ്ക്കുന്ന സ്വഭാവം എല്ലാവർക്കുമെന്നപോലെ എനിക്കുമുണ്ടായിരുന്നു. വീട്ടുമുറ്റത്തുനിന്ന് വഴിയിലെത്തുമ്പോഴാകും മറന്നുവച്ച നോട്ടുബുക്കിനെയോ പേനയെയോ ഇൻസ്ട്രുമന്റ് ബോക്സിനെയോ കുറിച്ചോർക്കുക. തിരിച്ചുവീട്ടിലേക്കോടി മറന്നുവെച്ചതുമായി തിരിച്ചുവരുമ്പോൾ കിതയ്ക്കും. ആ കിതപ്പോടെയാകും പിന്നീടുള്ള യാത്ര. മുതിർന്നപ്പോൾ ഇങ്ങനെ ജീവിതയാത്രയ്ക്കിടെ മറന്നുവയ്ക്കുന്നത് ചില ഓർമകളും അനുഭവങ്ങളുമൊക്കെയാണ്. കിതച്ചും ശ്വാസമെടുത്തും ഒരുവേള ചില വഴിയമ്പലങ്ങളിൽ വിശ്രമിച്ച് ക്ഷീണം മാറ്റിയും ജീവിതമെന്ന കുന്നുതാണ്ടുമ്പോൾ എന്നോ എവിടെയോ ചിലതെല്ലാം മറന്നുവച്ചുപോകുന്നു, നാം. അതേക്കുറിച്ച് യാത്രയുടെ ഏതോ ഘട്ടത്തിൽ ഓർമിക്കുമ്പോൾ മനസ്സുകൊണ്ടു തിരികെപ്പോയി എടുത്തുകൊണ്ടുവരും. കൂട്ടുകാരിക്ക് കൊടുക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്ന ഒരു പൂവ് എടുക്കാൻ മറന്നപോലെ...പിന്നെ തിരിച്ചോടി വീട്ടുമുറ്റത്തുനിന്ന് അത് പൊട്ടിച്ചെടുത്ത് സ്കൂളിലേക്ക് പോയിരുന്നപോലെ...

അങ്ങനെയുള്ള ചിലതിലേക്ക് മനസ്സുകൊണ്ട് തിരികെപ്പോകുകയാണ്. ജപ്പാൻ യാത്രക്കിടെയുണ്ടായ അനുഭവങ്ങളും ആ നാട് തന്ന ഓർമകളും മുമ്പ് കുറിച്ചിരുന്നു. അന്ന് ബാക്കിവച്ച ചിലതുണ്ടായിരുന്നു. 'എന്തേ അതൊന്നും പറഞ്ഞില്ല' എന്ന് സുഹൃത്തുക്കൾ ചോദിച്ചപ്പോഴാണ് ഞാൻ നോട്ടുബുക്ക് മറന്ന ആ പഴയ സ്കൂൾ കുട്ടിയായത്. ഇനി തിരിഞ്ഞുനടക്കാം...

ജപ്പാൻ യാത്രയുടെ ചിത്രങ്ങളിൽ ആദ്യം പങ്കുവെച്ചവയിൽ ചിലത് അവിടത്തെ പരമ്പരാ​ഗത വസ്ത്രമായ കിമോണോ ധരിച്ച ചിത്രങ്ങളായിരുന്നു. വിദേശസിനിമകളിലും ചില പെയിന്റിങ്ങുകളിലും മാത്രമാണ് ഞാൻ കിമോണോ കണ്ടിട്ടുള്ളത്. ജപ്പാനിൽ ചെന്നപ്പോൾ അത് ധരിക്കണമെന്ന ആ​ഗ്രഹം ആദ്യം പറഞ്ഞത് ചാക്കോച്ചന്റെ(കുഞ്ചാക്കോബോബൻ) ഭാര്യ പ്രിയയായിരുന്നു. അവിടെ പലതരത്തിലും നിറത്തിലുമുള്ള കിമോണോ സഞ്ചാരികൾക്ക് വാടകയ്ക്ക് നല്കുന്ന കടകളുണ്ട്. അത്തരത്തിലൊരു കട കണ്ടെത്തിയതും പ്രിയതന്നെ. അവിടെ കിമോണോ വസ്ത്രവും അതിനൊപ്പം ധരിക്കാനുള്ള ചെരുപ്പുകളും,മുടി കെട്ടിവയ്ക്കാനുള്ള പ്രത്യേകതരം ക്ലിപ്പുകളും എന്തിനേറെപ്പറയുന്നു,തലയിൽ ചൂടാനുള്ള പൂവ് വരെ വാടകയ്ക്ക് കിട്ടും. നമുക്ക് അത് ധരിച്ച് നിരത്തിലൂടെ നടക്കാം. യാത്രപോകാം. വൈകീട്ട് ആറുമണിയാകുമ്പോൾ തിരിച്ചേല്പിക്കണമെന്ന് മാത്രം.

പരിചിതമല്ലാത്ത വസ്ത്രങ്ങളണിയുന്നത് നമുക്ക് അന്നേവരെ പരിചയമില്ലാത്ത ഒരാളായി സിനിമയിൽ അഭിനയിക്കുന്നതുപോലെയാണ്. കഥാപാത്രങ്ങൾ പോലെതന്നെയാണ് കുപ്പായങ്ങളും. നമ്മളപ്പോൾ മറ്റൊരാളാകും. ആ 'മറ്റൊരാൾ' നമ്മുടെ ശരീരത്തെ ഉരുമ്മിനില്കുമ്പോൾ ആദ്യമൊക്കെ ഒരു അപരിചിതത്വമോ ചേർച്ചക്കുറവോ തോന്നും. അല്പസമയം കഴിയുമ്പോൾ നമ്മൾ ആ 'മറ്റൊരാളായി' മാറും. അല്ലെങ്കിൽ ആ ആൾ നമ്മളോടിണങ്ങിച്ചേരും. നമ്മോടിണങ്ങി, നമ്മൾ അതുതന്നെയായി മാറും.

കിമോണോ ഇട്ടപ്പോൾ ഇങ്ങനെതന്നെയാണ് തോന്നിയത്. ആദ്യനിമിഷങ്ങളിൽ കഥാപാത്രത്തിലേക്ക് കയറിപ്പറ്റാനെടുക്കുന്നതുപോലൊരു അവസ്ഥ. നമ്മുടെ ശരീരത്തിനിത് ഇണങ്ങുമോ എന്ന തോന്നൽ. അഥവാ ശരീരം ആ കുപ്പായത്തെ/കഥാപാത്രത്തെ സ്വീകരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന സംശയം. കുറച്ചുനേരത്തേക്ക് മാത്രമേ അതുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. നേരത്തെ പറഞ്ഞതുപോലെ, പിന്നെയത് മാറി. അത് ഞാൻ തന്നെയായി. അങ്ങനെ കിമോണോയിട്ട് കണ്ണാടിക്കുമുമ്പിൽ നില്കുമ്പോൾ തോന്നി,ഒരു ജപ്പാൻകാരിയെപ്പോലെ തന്നെയുണ്ട്...!

പക്ഷേ അതിനൊപ്പമുള്ള ചെരുപ്പ് പക്ഷേ വഴങ്ങിയില്ല. വൈക്കോൽകൊണ്ടുള്ളതാണ് കിമോണോയ്ക്കൊപ്പമുള്ള ചെരുപ്പെന്നാണ് കേട്ടിരുന്നെങ്കിലും ധരിച്ചപ്പോൾ തടികൊണ്ടുള്ളതുപോലെയാണ് തോന്നിയത്. മെതിയടി ഇടുന്ന അനുഭവം. നടക്കുമ്പോൾ തെന്നിവീഴാനൊരുങ്ങുംപോലെ. നടക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ട് തോന്നിയതിനാൽ ചെരുപ്പ് മാത്രം ധരിച്ചില്ല. പകരം കിമോണോയ്ക്കൊപ്പം ഷൂസ് തന്നെയിട്ടു. മെതിയടിയുടെ അതേ ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവിച്ചതിനാൽ ചാക്കോച്ചനും പ്രിയയും ഷൂസ് തന്നെയാണ് ധരിച്ചത്.

ജപ്പാനിലെ തെരുവുകളിലൂടെ കിമോണോ ഇട്ട് നടക്കുമ്പോൾ ജീവിതവും സിനിമയും തമ്മിലുള്ള അതിർവരമ്പ് നേർത്തുവരുന്നതുപോലെ തോന്നി. ഒരുപക്ഷേ ഇത് അഭിനേതാക്കൾക്ക് മാത്രമുണ്ടാകുന്ന അവസ്ഥയാകാം. എന്നും കഥാപാത്രങ്ങളുടേതായ കുപ്പായങ്ങൾ മാറിമാറിധരിക്കുന്നവരാണ് അഭിനേതാക്കൾ. തങ്ങളുടേതല്ലാത്തവ അണിഞ്ഞ് മറ്റൊരാളായി മാറേണ്ടിവരുന്നവർ. ഒരു ദിവസത്തിന്റെ ഏറിയപങ്കും അവരിങ്ങനെ മറ്റൊരു കുപ്പായത്തിലാകും. അതുകൊണ്ട് അതിൽനിന്നൊക്കെ അവധിയെടുത്ത് കുറച്ചുദിവസം എങ്ങോട്ടെങ്കിലും യാത്രപോയാലും ഉള്ളിലെ അഭിനേതാവോ അഭിനേത്രിയോ ബാക്കികിടക്കും.

മറ്റേത് തൊഴിൽ ചെയ്യുന്നയാളാണെങ്കിലും പുതിയൊരു നാട്ടിൽചെന്ന് അവിടത്തെ രീതിയിലുള്ള വസ്ത്രം ധരിക്കുമ്പോൾ കൗതുകമായിരിക്കാം ആദ്യം അനുഭവിക്കുക. പക്ഷേ അഭിനയം തൊഴിലാക്കിയ ഒരാൾക്ക് ആദ്യം തോന്നുന്നത് ഇത് ഏതോ ഒരു കഥാപാത്രത്തിന്റെ കുപ്പായമാണെന്നായിരിക്കാം. എല്ലാവർക്കും അങ്ങനെയാണോ എന്നറിയില്ലെങ്കിലും എനിക്ക് പലപ്പോഴും അങ്ങനെ തോന്നാറുണ്ട്. അരികിൽ ക്യാമറയും സംവിധായകനും സഹഅഭിനേതാക്കളുമില്ലെന്നും ഇപ്പോൾ സിനിമയിലെയല്ല,ജീവിതത്തിലെ ഒരു രം​ഗത്തിലാണെന്നും മനസ്സിനെ ഒരു മാത്രയിലേക്കെങ്കിലും പറഞ്ഞുപഠിപ്പിക്കേണ്ടിവരും. അത് അഭിനയം എന്ന നിത്യത്തൊഴിൽഅഭ്യാസമോ അഭിനിവേശമോ എന്നിൽനിന്ന് ഒരുനിമിഷം പോലും വിട്ടുനില്കാൻ മടികാണിക്കുന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കാം.

ജപ്പാനിൽവെച്ച് കിമോണോ ധരിച്ചപ്പോൾ എനിക്കുണ്ടായ ആദ്യത്തെ അപരിചിതത്വം ചപ്പാത്തി വിരലുകൊണ്ട് മുറിച്ചെടുത്തപ്പോൾ ഞാൻ മറ്റൊരാളിൽ കണ്ടു. വേറൊരു സംസ്കാരത്തിലേക്ക് ഇഴുകിച്ചേരാൻ മനുഷ്യനെടുക്കുന്ന അധ്വാനം വളരെ വലുതാണ്. അതിപ്പോൾ ഒരു ചപ്പാത്തിയുടെ കാര്യത്തിലാണെങ്കിൽപ്പോലും! ഞങ്ങൾ ജപ്പാനിലെത്തിയ സമയത്ത് അവിടത്തെ ഇന്ത്യൻ അംബാസിഡർ മലയാളിയായിരുന്നു. പാലാക്കാരനായ സിബി ജോർജ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലാവധി സെപ്റ്റംബറിൽ തീരുകയാണ് എന്നാണ് പറഞ്ഞത്. ഞങ്ങൾക്കായി അംബാസിഡർ ഒരു വിരുന്നൊരുക്കി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ ജോയ്സ് ജോൺ നല്ലൊരു ചിത്രകാരി കൂടിയാണ്. അവർ വരച്ച ചിത്രങ്ങളായിരുന്നു സ്വീകരണമുറിയിലും വീടിന്റെ മറ്റിടങ്ങളിലും നിറയെ. അതുകൊണ്ടുതന്നെ നിറപ്പകിട്ടുള്ള ഒരു രാത്രി എന്നുവിളിക്കാമായിരുന്നു ആ അത്താഴവിരുന്നിനെ.

അവിടെവച്ചാണ് ജപ്പാനിലെ യമനാഷി പ്രവശ്യയുടെ ​ഗവർണറുടെ ഭാര്യ ചിക്കാക്കോ നാ​ഗസാക്കിയെ പരിചയപ്പെട്ടത്. അംബാസിഡറുടെ കുടുംബസുഹൃത്താണവർ. പേരിലെ രണ്ടാമത്തെ ഭാ​ഗം എന്റെ ഉള്ളിൽ എവിടെയോ കുറേ പുകച്ചുരുളുകളുയർത്തി. ഹിരോഷിമ എന്നതിനൊപ്പം കുട്ടിക്കാലം തൊട്ടേ കേട്ടുപരിചയിച്ച പേര്. ലോകത്തിന്റെ മായാത്തമുറിപ്പാട്. മനുഷ്യരുടെ പേരിലൂടെ അത് ഇന്നും ഉണങ്ങാതെ ബാക്കിയാകുന്നു, ജീവിക്കുന്ന ഓർമയാകുന്നു..

യമനാഷി ഞങ്ങൾ പോകാൻ പദ്ധതിയിട്ടിരുന്ന സ്ഥലമാണ്. അതുകൊണ്ട് ചിക്കാക്കോയോട് അവിടത്തെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി. സൗഹാർദപരമായ പെരുമാറ്റമായിരുന്നു അവരുടേത്. അംബാസിഡർക്കും കുടുംബത്തിനുമായി അവർ യമനാഷിയിൽ വിളയുന്ന പ്രത്യേകതരം സങ്കരയിനം മുന്തിരി കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. രണ്ട് മുന്തിയ ഇനം മുന്തിരികൾ സംയോജിപ്പിച്ചുണ്ടായ ഒരു പ്രത്യേക ഇനം. ഇളംപച്ചയും പിങ്കും കലർന്ന നിറമായിരുന്നു അതിന്റേത്. ചിക്കാക്കോ അത് ഞങ്ങൾക്കും തന്നു. നല്ല സ്വാ​ദ്.

അംബാസിഡർ ഇന്ത്യൻ വിഭവങ്ങളാണ് ഞങ്ങൾക്കുവേണ്ടി തയ്യാറാക്കിയിരുന്നത്. കൈകൾകൊണ്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതുകണ്ടപ്പോൾ ചിക്കാക്കോയ്ക്ക് വലിയ അദ്ഭുതം. ചപ്പാത്തി വിരലുകൾ കൊണ്ട് മുറിച്ച് കറിയിൽ മുക്കിത്തിന്നുന്നത് കൗതുകത്തോടെയാണ് അവർ നോക്കിയിരുന്നത്. ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ നമ്മൾ ഇന്ത്യക്കാരുടെ വിരലുകളുടെ വഴക്കം പ്രത്യേകരീതിയിലാണല്ലോ. അതാണവരെ ആകർഷിച്ചത്. ഒന്ന് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചാൽ കൈകൊണ്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ തയ്യാറായി ഇരിക്കുകയാണ് ചിക്കാക്കോ എന്നെനിക്ക് തോന്നി. ഞാനവരെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ ചോപ്സ്റ്റിക് കൊണ്ടുമാത്രം ആഹാരം കഴിച്ചിട്ടുള്ള ആ സ്ത്രീ ജീവിതത്തിലാദ്യമായി വിരലുകൾ കൊണ്ട് ഭക്ഷണത്തെ തൊട്ടു. അതിന്റെ ചൂടും മൃദുലതയും കൈയിലറിഞ്ഞു. ചപ്പാത്തി കീറിയെടുക്കാൻ അവർ ആദ്യം ലേശം ബുദ്ധിമുട്ടി. പിന്നെ ഞങ്ങൾ കഴിക്കുന്നതുനോക്കി അത് കറിയിൽ മുക്കി നാവിൽവച്ചു. ചിക്കാക്കോ നാ​ഗസാക്കി അപ്പോഴൊരു ഇന്ത്യക്കാരിയായി,കിമോണോയിട്ട ഞാൻ ജപ്പാൻകാരിയായപോലെ..

ജപ്പാനിലെ കാഴ്ചകളിൽ ഇന്നും മനസ്സിൽ തങ്ങിനില്കുന്ന രണ്ടിടങ്ങൾ ക്യോട്ടോയിലെ മുളങ്കാടുകളും മനുഷ്യർ ചോണനുറുമ്പുകളുടെ വലിയ സംഘത്തെപ്പോലെ റോഡ് മുറിച്ചുകടക്കുന്ന ഷിബൂയ ക്രോസിങ്ങുമാണ്. ക്യോട്ടോയിലെ മുളങ്കാടുകൾ ആകാശംതൊട്ടുനില്കുകയാണെന്ന് തോന്നും. ഇരുവശങ്ങളിൽ നിന്നുമായി ആകാശത്തേക്കുയർന്ന് ഇടയ്ക്കെവിടെവച്ചോ പരസ്പരം കൈകോർക്കുന്ന മുളകൾ. ഭൂമിക്ക് മീതേ ഒരു പച്ചക്കുട. അതിന്റെ തണലിൽ നമ്മൾ.

ഷിബൂയ ക്രോസിങ് ​ഗേറ്റ് വേ ഓഫ് ഇന്ത്യയെ ഓർമിപ്പിച്ചു. എത്രയോ സിനിമകളിൽ നമ്മൾ കണ്ടിട്ടുള്ള ദൃശ്യം. ഒരു കാറ്റുവന്ന് വിളിക്കുമ്പോൾ കൂടെപറന്നുചെല്ലുന്ന അനേകമനേകം പ്രാവുകൾ. അതുപോലെ ഷിബൂയ ക്രോസിങ്ങിൽ കാൽനടയ്ക്കുള്ള പച്ചവെളിച്ചം തെളിയുമ്പോൾ റോഡ് മുറിച്ചുകടക്കുന്ന നൂറുകണക്കിന് മനുഷ്യർ. കാൽനടക്കാർ റോഡ് മുറിച്ചുകടക്കുന്നവയിൽ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും തിരക്കേറിയ സ്ഥലം. രണ്ടുമിനിട്ടിനിടയിലാണ് കാൽനടക്കാർക്കുള്ള സി​ഗ്നൽ തെളിയുക. അപ്പോൾ കാത്തുനില്കുന്നവരുടെ വൻകൂട്ടം ​ഗേറ്റ് വേ ഓഫ് ഇന്ത്യയിലെ പ്രാവുകളെപ്പോലെ സീബ്രാലൈനുകൾക്ക് മീതേ നടന്ന് അപ്പുറത്തെത്തും. ഒരു റോഡ്മുറിച്ചുനടത്തം പോലും ആഘോഷമായി മാറുന്നയിടം. ആനന്ദത്തിന്റെ നാല്ക്കവല.

മറന്നുപോയവ ഏതാണ്ടെല്ലാം മനസ്സുകൊണ്ട് തിരികെയെടുത്തിരിക്കുന്നു. ഇനി തുടർയാത്ര. സ്കൂളിലേക്കുള്ള വഴിയിലെന്നപോലെ പുതിയ പാഠങ്ങൾ തേടിയും പുതിയ അറിവുകൾക്കായി കൊതിച്ചും പുതിയ നാടുകൾക്കും ഓർമകൾക്കും അനുഭവങ്ങൾക്കുമായി സ്വപ്നം കണ്ടും അങ്ങനെയങ്ങനെ...

(തുടരും)