ആരോ മറ്റൊരാളുടെ കാതിൽ എന്തോ മന്ത്രിക്കുന്നു... എന്താണത്...?ഞാൻ പറയട്ടെ..!

പലനിറങ്ങളിലൊഴുകുന്ന പലതരം പുഴകൾ പോലെയാണ് സമൂ​ഹമാധ്യമങ്ങൾ. നീലയും പിങ്കും പച്ചയും ഓറഞ്ചും കറുപ്പുമെല്ലാം നിറയുന്ന സൈബർപുഴകൾ. ചിലർ അതിൽ സദാ നീരാടുന്നു,ചിലർ ഇടയ്ക്കൊക്കെ മുങ്ങിക്കുളിക്കാൻ വരുന്നു,വേറെ ചിലർ വലപ്പോഴും ഒന്നു നീന്താനെത്തുന്നു,കാൽമാത്രം നനച്ചുനില്കുന്നവരും കരയിലിരുന്ന് ആ ഒഴുക്ക് കാണുന്നവരുമുണ്ട്. ഏറ്റവും വലിയ പ്രത്യേകതയായി തോന്നിയത് ഇതൊന്നുമല്ല. ഭൂതകാലത്തിൽ നിന്ന് ചിലർ ഒഴുക്കിവിടുന്നതോ അല്ലെങ്കിൽ എങ്ങനെയൊ പൊങ്ങിവന്നതോ ആയ പലതും ആ പ്രവാഹത്തിലേക്ക് വന്നടിയാറുണ്ട്. നമ്മൾ തന്നെ മറന്നുപോയ ചിലത് അങ്ങനെ നിറംമങ്ങിയോ നനവുപുരണ്ടോ വീണ്ടും നമ്മളിലേക്കെത്തുന്നു.

അതിന്റെ തണുപ്പ് ഓർമകളെ ഉണർത്തും; ചിലപ്പോഴൊക്കെ വേദനകളെയും. എന്റെ കൈകളിൽ ഇങ്ങനെ ഫേസ്ബുക്കിന്റെയും വാട്സാപ്പിന്റെയും ഇൻസ്റ്റയുടെയുമെല്ലാം നീരുറവകളിലൂടെയെത്തുന്നവയിൽ പല ഭൂതകാലശേഷിപ്പുകളും ആദ്യകാലത്തെ സിനിമകളുടേതാണ്. എന്തോ ഒരു കൗതുകത്താൽ മനസ്സിന്റെ ഏതോ അറയിൽ ആരോ എടുത്ത് സൂക്ഷിച്ചുവെച്ചിരുന്നവ. അങ്ങനെ അജ്ഞാതരുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ സ്മാരകങ്ങൾ കൂടിയാകുന്നു ഇന്നലെയിൽ നിന്ന് ഒഴുകിവന്ന ആ ചിത്രശിലാപാളികൾ.

അവ കൺമുന്നിലെത്തുമ്പോഴാണ് ഞാൻ പലപ്പോഴും അക്കാലത്തെക്കുറിച്ചോർമിക്കുന്നത്. മറന്നുപോയിരുന്നു,പലതും. ഇങ്ങനെയൊരു കാലത്ത്,ഇങ്ങനെയൊരു വേഷത്തിൽ കുറച്ചുദിവസം നിങ്ങൾ ജീവിച്ചു എന്നുള്ള നിശബ്ദമായ പറഞ്ഞുതരൽ കൂടിയാണത്. കഴിഞ്ഞദിവസം 'തൂവൽകൊട്ടാരം' എന്ന സിനിമയെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കാൻ കാരണമായത് ആരോ വാട്സ് ആപ്പിലൂടെ അയച്ചുതന്ന അതിന്റെയൊരു പഴയ പോസ്റ്ററാണ്. 'സല്ലാപക്കാറ്റ് ആഞ്ഞുവീശിയ കേരളക്കരയിൽ മലയാളിയുടെ ആത്മാഭിമാനത്തിന്റെ തൂവൽകൊട്ടാരം' എന്നാണ് അതിലെ വാചകം. '4-ാം വാരം' എന്നും ഉണ്ട്. ഇങ്ങനെ മലയാളസാഹിത്യത്തിൽ ചാലിച്ചെഴുതിയ പലതരം തലക്കുറികളും നാലാംവാരം,അഞ്ചാം വാരം എന്നീ ആഘോഷവാചകങ്ങളുമെല്ലാം തീയും തൂക്കലും വൺടൈം വാച്ചും പോലെയുള്ള ഒറ്റവാക്കുകൾ നിറയുന്ന സോഷ്യൽമീഡിയനദികളിൽ പൊന്തുതടികൾ പോലെ തോന്നിയേക്കാം. പക്ഷേ ഒരുകാലത്ത് അവയായിരുന്നു സിനിമയുടെ ഉച്ചഭാഷിണികൾ.

'തൂവൽ കൊട്ടാര'ത്തിന്റെ പോസ്റ്ററിലെ 'സല്ലാപക്കാറ്റ്' എന്ന വാക്ക് എന്നെ ലോഹിസാറിനരികിൽ കൊണ്ടുചെന്നുനിർത്തി. 'സല്ലാപ'ത്തിനുശേഷം അദ്ദേഹം എഴുതിയ തിരക്കഥയായിരുന്നു 'തൂവൽ കൊട്ടാരം'. ലോഹിസാറിന്റെ രണ്ട് സിനിമകളിൽ തുടർച്ചയായി നായികയാകുന്നു എന്നത് അന്ന് ഒരു വലിയ കാര്യം തന്നെയായിരുന്നു. പക്ഷേ അതിന്റെ വ്യാപ്തി എനിക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നില്ല എന്നുമാത്രം. ഒരു സിനിമ കഴിഞ്ഞത് അടുത്തത് എന്ന തോന്നൽ മാത്രം. രണ്ടും എഴുതുന്നത് ലോഹിതദാസ് എന്ന പ്രതിഭയാണെന്നോ ആ തുടർച്ചയിൽ ആഹ്ലാദിക്കാനും അഭിമാനിക്കാനും വകയുള്ള ചിലതുണ്ടെന്നോ തിരിച്ചറിയാൻതക്ക പാകതയുള്ള പ്രായമായിരുന്നില്ല അത്.

ആക്ഷൻ എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ സ്വിച്ചിട്ടപോലെ എന്തോ ചെയ്യുക,പിന്നെ അതുകഴിഞ്ഞ് അമ്മയുടെ അടുത്ത് പോയിരിക്കുക,ഇടയ്ക്കൊക്കെ അമ്മ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞുതരുമ്പോൾ തർക്കുത്തരം പറയുക,വഴക്കിടുക എന്നിങ്ങനെ ഒരു പതിനാറുകാരിയുടെ എല്ലാ പൊട്ടബുദ്ധിയും നിറഞ്ഞ ഒരാളായിരുന്നു അന്നൊക്കെ. നന്നേ ചെറുപ്പത്തിലേ നിനച്ചിരിക്കാതെ സിനിമ എന്ന വലിയ ലോകത്തേക്ക് വന്നതുകൊണ്ട് അതിന്റെ ആഴവും പരപ്പുമൊന്നും പിടികിട്ടാതെ പോയി.

'സല്ലാപ'ത്തിൽ ലോഹിസാറിന്റെ രാധ ഒരു പട്ടുപാവാടക്കാരിയായ നാട്ടിൻപുറത്തുകാരിയാണ്. പക്ഷേ 'തൂവൽ കൊട്ടാര'ത്തിൽ സാർ എനിക്കായി എഴുതിവെച്ചിരുന്നത് നേരെ വിപരീതസ്വഭാവത്തിലുള്ള ഒരാളെ. വലിയ ന​ഗരത്തിൽ നിന്ന് വരുന്ന ആധുനികതയുടെ അലുക്കുകളണിയുന്ന ദേവപ്രഭയെന്ന കൗമാരക്കാരി. നേരത്തെ പറഞ്ഞപോലെ റേഞ്ച് എന്നൊക്കെ പറയുന്ന വാക്കിന്റെ അർഥമൊന്നും അന്ന് അറിയാതിരുന്നതിനാൽ ഭയമൊന്നും തോന്നിയില്ല. പക്ഷേ ലോഹിസാർ അതിലൂടെ എന്റെ മാറ്റുരച്ചുനോക്കുകയാ യിരുന്നിരിക്കണം.

ജീവിതത്തിലാദ്യമായി ജീൻസ് ധരിക്കുന്നത് 'തൂവൽ കൊട്ടാര'ത്തിനുവേണ്ടിയാണ്. വെറുതെയൊരു രസത്തിന് മുമ്പെങ്ങോ അച്ഛന്റെ പാന്റ് ഒരിക്കൽ ഇട്ടുനോക്കിയിരുന്നു. ലൂസായതിനാൽ ബെൽറ്റ് ഇട്ട് വരിഞ്ഞുമുറുക്കിയാണ് വെച്ചത്. അച്ഛനും ചേട്ടനുമൊക്കെ പാന്റിടുന്നത് കണ്ട് ഒരു ആ​ഗ്രഹംതോന്നി ചെയ്തുനോക്കിയതാണ്. അതോടെ അതിലുള്ള കമ്പം തീർന്നു. പിന്നെ നാ​ഗർകോവിലിലും കണ്ണൂരിലും പഠിച്ചുവളർന്ന്, പുള്ള് എന്ന ​ഗ്രാമത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയുടെതായ വേഷവിധാനങ്ങൾക്കപ്പുറം പോയിരുന്നില്ല സിനിമയിലെത്തിയിട്ടും ഫാഷൻസങ്കല്പങ്ങൾ. അതുകൊണ്ട് ദേവപ്രഭയായി ജീൻസിട്ടുനിന്നപ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു അസ്വസ്ഥത തോന്നി. ഹെയർസ്റ്റൈലും പ്രത്യേകതരത്തിലായിരുന്നു. അതുകൂടിയായപ്പോൾ ഒട്ടും സുഖകരമല്ലാത്ത രീതിയിലായിരുന്നു ഞാൻ. 'തൂവൽ കൊട്ടാര'ത്തിലെ പല സീനുകളും കണ്ടുനോക്കിയാലറിയാം അന്നനുഭവിച്ച അസ്വാസ്ഥ്യം! ദേഹത്ത് ഇഷ്ടപ്പെടാത്തതെന്തോ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്ന മാതിരി. ഇന്ന് ജീൻസ് എന്റെ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട വേഷങ്ങളിലൊന്നാണ്. അതിട്ടിരുന്നുകൊണ്ട് 'തൂവൽ കൊട്ടാര'ത്തിലെ ദേവപ്രഭയെ നോക്കുമ്പോൾ എനിക്കുതന്നെ ചിരിവരാറുണ്ട്.

പക്ഷേ സത്യനങ്കിളിന്റെ സെറ്റ് ആയതിനാൽ ഇണങ്ങാത്ത വസ്ത്രമൊഴിച്ച് ബാക്കിയെല്ലാം വളരെ സുഖകരമായ അന്തരീക്ഷത്തിലായിരുന്നു. അങ്കിളിന്റെ സെറ്റ് 'എന്നും എപ്പോഴും' ഇങ്ങനെയാണ്. എനിക്കുമാത്രമല്ല,എല്ലാവർക്കും. ഏറ്റവും കംഫർട്ടബിൾ ആകുന്നതും ഫ്രീ ആകുന്നതും സത്യനങ്കിളിന്റെ സെറ്റിലാണെന്ന് പല സഹപ്രവർത്തകരും പറഞ്ഞുകേൾക്കാറുണ്ട്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അങ്കിളിന്റെ സെറ്റിനോട് പ്രത്യേക ഇഷ്ടമുണ്ട് ഞാനുൾപ്പെടെയുള്ളവർക്ക്. പുള്ളിൽ നിന്ന് ഒന്നു നീട്ടിവിളിച്ചാൽ അന്തിക്കാട് കേൾക്കാം. അയൽപക്കത്തെ ഒരു ബന്ധുവീടിന്റെ സന്തോഷവും സമാധാനവുമാണ് ഞാൻ സത്യനങ്കിളിന്റെ സെറ്റിൽ എക്കാലവും അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളത്. കുട്ടിക്കാലത്ത് പഠിച്ചതും വളർന്നതും നാ​ഗർകോവിലിലാണ്. അവിടെനിന്ന് അവധിക്ക് പുള്ളിലേക്ക് വരുമ്പോൾ കിട്ടുന്ന ഒരു സുഖമുണ്ട്. ഒരു പ്രത്യേക തണുപ്പ്. അത്തരമൊരു തണുപ്പായിരുന്നു സത്യനങ്കിളിന്റെ സിനിമയിലഭിനയിക്കാനെത്തുമ്പോൾ കിട്ടുക.

അങ്കിളിന് കൂടെയുള്ളവർ അഭിനേതാക്കളല്ല,കുടുംബാം​ഗങ്ങളാണ്. ഇന്നസെന്റേട്ടനും ഒടുവിൽ ഉണ്ണിയേട്ടനും ശങ്കരാടിച്ചേട്ടനും, മാമുക്ക (മാമുക്കോയ)യും ലളിതച്ചേച്ചിയും ഫിലോമിനച്ചേച്ചിയുമെല്ലാം അടങ്ങുന്നതായിരുന്നു വിശാലമായ ആ കൂട്ടുകുടുംബം. എല്ലാ ഓണാവധിക്കും തറവാട്ടിൽ കൂടുന്നതുപോലെ വർഷത്തിലൊരിക്കൽ അവരെല്ലാം ഒരിടത്ത് ഒത്തുകൂടുന്നതായിരുന്നു സത്യനങ്കിളിന്റെ സിനിമകൾ. ആ കൂട്ടുകുടുംബത്തിലം​ഗമാണ് എന്നത് എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഭാ​ഗ്യങ്ങളിലൊന്നായിട്ടാണ് കരുതുന്നത്.

അതുകൊണ്ടുതന്നെ സത്യനങ്കിളിന്റെ ‍ഞാനില്ലാത്ത സിനിമകളുടെ ഷൂട്ടിങ് ചിത്രങ്ങളും വാർത്തകളുമൊക്കെ കാണുമ്പോൾ ഓണാവധിക്ക് നാട്ടിലെത്താൻ പറ്റാത്തയാളുടെ അവസ്ഥയിലായിരിക്കും. അവരെല്ലാം കൂടി അവിടെ എന്തുരസമായിരിക്കും എന്ന തോന്നൽ വല്ലാത്തൊരു നഷ്ടബോധമായി നിറയും. അതുകൊണ്ട് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് സത്യനങ്കിളിനെ വിളിച്ച് ഇപ്പോഴും ചാൻസ് ചോ​ദിക്കുന്നയാളാണ് ഞാൻ. അന്തിക്കാട് കൂട്ടുകുടുംബത്തിലെ പലരും ഭൂമിയോട് യാത്രപറഞ്ഞെങ്കിലും അവരെല്ലാം ചേർന്നപ്പോഴുണ്ടായിരുന്ന അന്തരീക്ഷം ഇപ്പോഴും ബാക്കിയാണ്,അവരുടെ ഓർമകളും. അതിലേക്കൊരു തിരിച്ചുപോക്ക് കൊതിച്ച് ഞാൻ സത്യനങ്കിളിനെ ഒരുമടിയും കൂടാതെ ഇപ്പോഴും വിളിച്ച് ചോദിക്കും, 'അങ്കിൾ..അടുത്ത പടത്തിൽ എനിക്ക് പറ്റിയ വേഷം വല്ലതും..!'

ഒറ്റപ്പാലത്തായിരുന്നു 'തൂവൽ കൊട്ടാര'ത്തിന്റെ ഷൂട്ടിങ്. സത്യനങ്കിളിന്റെയും ജയറാമേട്ടന്റെയും കൂടെ ആദ്യസിനിമ. 'സാക്ഷ്യ'ത്തിനുശേഷം വീണ്ടും മുരളിച്ചേട്ടനൊപ്പം. ഞങ്ങളെല്ലാം താമസിച്ചിരുന്നത് റാം മോഹൻ ​ഗസ്റ്റ് ഹൗസിലാണ്. സുകന്യയെ ആദ്യമായിട്ടാണ് കാണുന്നത്. സത്യത്തിൽ ഒരു തമിഴ് സിനിമാ താരത്തെ ആദ്യമായി കാണുകയായിരുന്നുവെന്നുവേണം പറയാൻ. സിനിമയിലേക്ക് തൊട്ടുമുമ്പ് വന്നുകയറിയ ഒരാളായതിനാൽ അധികം താരങ്ങളെയൊന്നും അന്ന് നേരിൽകണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. 'താരം' എന്ന വാക്കിന്റെ തിളക്കം അന്നാണ് അടുത്തുകാണുന്ന്. ആയമാരും സ്വന്തമായ ചമയപ്പെട്ടിയും അതിൽ മേക്കപ്പ് സാമ​ഗ്രികളുടെ വലിയശേഖരവുമൊക്കെയുള്ള സുകന്യയെ അദ്ഭുതത്തോടെയാണ് നോക്കിനിന്നത്. സ്കൂളിൽനിന്ന് നേരെ സിനിമയിലേക്ക് വന്ന ഒരു നാടൻപെൺകുട്ടിക്കുണ്ടായ കൗതുകവും അതിശയവും.

കരയാനായി ​ഗ്ലിസറിൻ തരുമ്പോൾ കുപ്പിയിൽ നിന്ന് വിരലിലെടുത്ത് കണ്ണിൽപുരട്ടുകയായിരുന്നു എന്റെ ശീലം. പക്ഷേ സുകന്യ ഒരു നേർത്ത ബ്രഷ് ഉപയോ​ഗിച്ച് കുപ്പിയിൽ മുക്കി സൂക്ഷ്മമായി ​ഗ്ലിസറിൻ കണ്ണിലേക്ക് ഇറ്റിച്ചുകൊടുക്കും. കലാപരമായ ഒരു പ്രക്രിയയായിരുന്നു അവർക്കത്. അതിൽപോലുമുണ്ടായിരുന്നു, പ്രൊഫഷണലിസം എന്ന വാക്കിന്റെ തുള്ളികൾ. ഞാനതും ആദ്യമായി കാണുകയായിരുന്നു. എന്നെങ്കിലും ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആകാൻ എനിക്കും സാധിക്കുമോ എന്ന് ആ​ഗ്രഹിച്ചിട്ടുമുണ്ട് അപ്പോൾ. 'തൂവൽ കൊട്ടാര'ത്തിൽ എന്റെ പേര് ദേവപ്രഭ എന്നായിരുന്നുവെങ്കിലും പ്രഭ നിറഞ്ഞുനിന്നത് സുകന്യയ്ക്ക് ചുറ്റുമായിരുന്നു. താരപ്രഭ എന്നുവിളിക്കുന്നതും അതിനെ തന്നെയായിരുന്നു.

ഞങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള മത്സരനൃത്തത്തെക്കുറിച്ച് പലരും ചോദിക്കാറുണ്ട്. ശരിക്കും മത്സരിച്ചുതന്നെയാണോ നൃത്തം ചെയ്തത് എന്നാണ് പലർക്കും അറിയേണ്ടത്. അതുകേൾക്കുമ്പോൾ ജീൻസിട്ട ദേവപ്രഭയെ ഇന്നുകാണുമ്പോൾ എനിക്കുണ്ടാകുന്ന ചിരി തന്നെയാണ് ഉള്ളിലുണ്ടാകുക. സുകന്യ കലാക്ഷേത്രയിൽ നിന്ന് സ്വർണമെഡലോടെ ജയിച്ചിറങ്ങിയ ആളാണ് എന്ന് കേട്ടിരുന്നു. ആ വിവരം കൂടി മനസ്സിൽവെച്ച് അവരെനോക്കുമ്പോൾ കുറേക്കൂടി തിളക്കം തോന്നിച്ചിരുന്നു. ദൂരെയുള്ള ഒരു നക്ഷത്രത്തെ നോക്കുന്ന കുട്ടിയുടെ മനസ്സായിരുന്നു അന്നൊക്കെ. എത്തിപ്പിടിക്കാനാകാത്ത ഉയരത്തിലുള്ള ഒന്നിനോട് എങ്ങനെയാണ് മത്സരബുദ്ധി തോന്നുക! ആരാധനയും അദ്ഭുതവുമെല്ലാം കൂടിക്കുഴഞ്ഞൊരു അവസ്ഥയിൽ എട്ടുംപൊട്ടും തിരിയാതെ നിന്ന ഒരു പെൺകുട്ടി ആരോ പറഞ്ഞതുപോലെയൊക്കെ ചെയ്തു,അത്രയേ ഉള്ളൂ.

കലാമാസ്റ്റർ ആയിരുന്നു ആ നൃത്തം ചിട്ടപ്പെടുത്തിയത്. അവർക്കൊപ്പം എന്റെ ആദ്യ സിനിമയായിരുന്നു 'തൂവൽ കൊട്ടാരം'. അന്ന് മാസ്റ്റർ പറഞ്ഞുതന്ന ചുവടുകൾ വച്ചു. കട്ട് പറയുമ്പോൾ നിർത്തി. അതിനപ്പുറം ആ സിനിമയുടെ കഥയിലെപ്പോലെ മത്സരിച്ചുള്ള പ്രകടനമൊന്നുമായിരുന്നില്ല. പക്ഷേ ഇന്നുകാണുമ്പോഴാണ് ആ രം​ഗത്തിന്റെയൊക്കെ മൂല്യം മനസ്സിലാകുന്നത്. എത്രത്തോളം ആഴത്തിലുള്ള ഒന്നായിരുന്നു അതെന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നത് ഇപ്പോഴാണ്. അന്ന് അറിവില്ലാതെയാണ് എല്ലാം ചെയ്തത്. പക്ഷേ ആ അറിവില്ലായ്മ തന്നെയായിരുന്നു അതിന്റെ ഭം​ഗിയെന്നും തോന്നിപ്പോകുന്നു.

'തൂവൽ കൊട്ടാര'ത്തിന്റെ സെറ്റിൽവച്ചാണ് നിഷ്കളങ്കനായ ഒരു മനുഷ്യനെ പരിചയപ്പെട്ടത്. പി.വി.ജി അങ്കിൾ എന്നു ഞാൻ വിളിച്ചിരുന്ന നിർമാതാവ് പി.വി​.​ഗം​ഗാധരനെ. മാതൃഭൂമിയുടെ കണ്ണൂർ യൂണിറ്റ് ഉദ്ഘാടനച്ചടങ്ങിലാണ് പി.വി.ജി അങ്കിളിനെ ആദ്യം കാണുന്നത്. ഞാന്‍ അന്ന് പത്താംക്ലാസില്‍ പഠിക്കുകയാണ്. ഉദ്ഘാടകനായ മുഖ്യമന്ത്രി കെ.കരുണാകരന്‍ സാറിന് ദീപം കൈമാറുകയായിരുന്നു എന്റെ ചുമതല. അന്ന് ഞാന്‍ സിനിമയിലെത്തിയിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ട് പി.വി.ജി അങ്കിളിനോട് ഒരുപാടൊന്നും സംസാരിച്ചില്ല. പിന്നീട് 'തൂവൽ കൊട്ടാര'ത്തിന്റെ സെറ്റിൽവച്ച് അങ്കിൾ വിശദമായി പരിചയപ്പെട്ടു. സിനിമയെക്കുറിച്ച് ഒരുപാട് സംസാരിച്ചു,'സല്ലാപ'ത്തെക്കുറിച്ച് നല്ലവാക്കുകൾ പറഞ്ഞു,'വടക്കൻവീര​ഗാഥ' പോലെയുള്ള സിനിമകൾ നിർമിച്ചതിന്റെ അനുഭവകഥകൾ പങ്കിട്ടു.

'തൂവല്‍ കൊട്ടാര'ത്തിന് ഫിലിംഫെയര്‍ അവാര്‍ഡ് കിട്ടിയപ്പോള്‍ ചടങ്ങിന് പി.വി.ജി.അങ്കിളും സത്യന്‍ അങ്കിളും ജയറാമേട്ടനും ഞാനും ഒരുമിച്ചാണ് പോയത്. അന്ന് ബാബാ സൈഗാള്‍ സദസ്സിലുള്ളവരോട് ഒപ്പം പാടാന്‍ പറഞ്ഞു. എല്ലാവരും മടിച്ചു. പക്ഷേ പി.വി.ജി. അങ്കിള്‍ യാതൊരു സങ്കോചവുമില്ലാതെ ഒരു മൈക്ക് വാങ്ങി ബാബാ സൈഗാളിനൊപ്പം പാടി. ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയുടെ സന്തോഷമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിനപ്പോള്‍. അങ്കിളിനോടുണ്ടായിരുന്ന ആത്മബന്ധത്തിന്റെ തുടക്കം എന്ന നിലയ്ക്കുകൂടി 'തൂവൽ കൊട്ടാരം' എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട സിനിമയാണ്.

സെറ്റിൽ ഡംഷെറാഡ്സ് ആയിരുന്നു ജയറാമേട്ടന്റെയും എന്റെയുമെല്ലാം പ്രധാനവിനോദം. ഇടയ്ക്ക് സത്യനങ്കിളും കൂടും. അത് കാരവാനും മൊബൈലും സോഷ്യൽ മീഡിയപ്പുഴകളു മില്ലാത്ത കാലം. ഒരു മരച്ചുവട്ടിൽ വട്ടം കൂടിയിരുന്ന് ഇത്തരം കളികളായിരുന്നു ഇടവേളകളുടെ ആനന്ദം. അവിടെവച്ചാണ് ബ്ലാക്ക് മാജിക് എന്നുപേരിട്ട ഒരു ​ഗെയിം ആദ്യമായി കണ്ടത്. മൈൻഡ് റീഡിങ്ങിന്റെ സ്വഭാവമായിരുന്നു അതിന്. ജയറാമേട്ടനും സത്യനങ്കിളുമായിരുന്നു പ്രധാന ബ്ലാക്ക് മാജിക്കുകാർ. വട്ടം കൂടിയിരിക്കുമ്പോൾ നമ്മൾ ചുറ്റിനുമുള്ള എന്തെങ്കിലുമൊന്നിനെക്കുറിച്ച് അടുത്തിരിക്കുന്നയാളുടെ കാതിൽ പറയുന്നു. കാതിൽപറഞ്ഞതെന്ത് എന്ന് അയാളിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തുന്നതാണ് ബ്ലാക് മാജിക്. ഇന്നൊക്കെ കേൾക്കുമ്പോൾ ചിരി വന്നേക്കാം. പക്ഷേ അന്ന് ഇന്റർനെറ്റില്ല. ടി.വി പോലും അത്യപൂർവമായ ആഡംബരം. അങ്ങനെയുള്ള ലോകത്ത് ഇങ്ങനെയുള്ളവയൊക്കെ വലിയവലിയ ഒഴിവുനേര വിനോദങ്ങളായിരുന്നു.

ആ​ദ്യമൊക്കെ സത്യനങ്കിളും ജയറാമേട്ടനും കൂടി ബ്ലാക് മാജിക് കാണിച്ച് എന്നെ കുറേ ഞെട്ടിച്ചു. അവസാനം ഞാൻ അതിന്റെ രഹസ്യം പറഞ്ഞുതരാനായി അവർക്ക് പിന്നാലെ കൂടി. അങ്ങനെ ഒടുവിൽ ഞാനും ബ്ലാക് മാജിക്കുകാരിയായി. പിന്നെ മറ്റുള്ളവരെ അതുകാണിച്ച് ഞെട്ടിക്കലായി പ്രധാന പരിപാടി. ഇന്ന് മെന്റലിസത്തിന്റെ വീഡിയോകൾ നേരത്തെ പറഞ്ഞ സോഷ്യൽമീഡിയനദികളിലൂടെ ഒഴുകിവരുമ്പോൾ അതിന്റെ ഒഴുക്ക് പിന്നോട്ടാണ് കൊണ്ടുപോകുക. അതെന്നെ കൊണ്ടുചെന്നെത്തിക്കുന്നത് ഒറ്റപ്പാലത്തെ ഒരു വീട്ടുമുറ്റത്തെ മരച്ചുവട്ടിലാണ്. ആരോ മറ്റൊരാളുടെ കാതിൽ എന്തോ മന്ത്രിക്കുന്നു....എന്താണത്...ഞാൻ പറയട്ടെ....!

(തുടരും)