എ.ആർ. റഹ്മാനും ഒരു കൊലപാതകവും

മാധ്യമപ്രവർത്തകയായ രേണു രാമനാഥ് പ്രിയ സ്നേഹിതയാണ്. സംഗീതത്തിൽ എനിക്കുള്ള ഭാവാവേശം അറിയാവുന്ന രേണു, മാതൃഭൂമിക്കുവേണ്ടി അഭിമുഖം എടുത്ത ഒരാളെ എനിക്കു പരിചയപ്പെടുത്തിത്തന്നു.

“നിങ്ങൾക്ക് ആവശ്യമുള്ളതെല്ലാം അവിടെയുണ്ട്. പഴയ പാട്ടുകളുടെ ഒരു വിസ്മയലോകമാണ് അയാളുടെ വീട്.” വർത്തമാനം മുഴുമിക്കാൻ നിൽക്കാതെ, പഴയ 'മാതൃഭൂമി'യുടെ പുറകിലുള്ള അശോക റോഡിലൂടെ നടന്ന് ഞാൻ 'അശ്വതി'യിൽ എത്തി. ഉണ്ണികൃഷ്ണൻ സ്ഥലത്തുണ്ടായിരുന്നു. അയാളുടെ സംഗീതശേഖരത്തിന്റെ വ്യാപ്തി പരിശോധിക്കാൻ ആദ്യം ഞാൻ ചോദിച്ചത്,

“ടൈഗർ വരദാചാരിയുടെ റെക്കോർഡ് ഉണ്ടോ?” എന്നായിരുന്നു.

“അത് ഇവിടെ ഒരെണ്ണം കാണണം.”

ഉണ്ണി അലസമായി പറഞ്ഞു.

'ഹഠയോഗപ്രദീപിക' പ്രകാരം മനുഷ്യശരീരത്തിലെ നാഡികളുടെ എണ്ണം എഴുപത്തിരണ്ടായിരമാണ്. അതിനെ മോഡേൺ മെഡിസിൻ എൺപത്താറാക്കി ചുരുക്കിയിട്ടുണ്ട്. അതെത്രയുമാകട്ടെ, ഞാൻ തർക്കിക്കുന്നില്ല. ഉണ്ണിയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ടതോടെ ഇപ്പറഞ്ഞ നാഡികളത്രയും എന്നിൽ പിടഞ്ഞുണർന്നു. ഭഗവതി ആവേശിച്ചതുപോലെ ചെറുതായി തുള്ളിത്തുടങ്ങിയോ!

ഞാൻ മോഹിച്ച പ്രകാരം ഉണ്ണി Polk Audio-ൽ ടൈഗർ വരദാചാരിയെ പാടിച്ചു. ദൈവമേ, എന്താണ് ഞാൻ കേൾക്കുന്നത്, സംഗീത ചരിത്രകാരന്മാരായ പി. സാംബമൂർത്തിയും ടി.വി. സുബ്ബറാവുവും വാഴ്ത്തിയ, ആ പേരു കേട്ടാൽ ഉടുമുണ്ടു നനയുന്ന സംഗീതപ്രമാണികൾ നാവേറു പാടിയ, സാക്ഷാൽ ടൈഗർ വരദാചാരി 'വനജാക്ഷി'യെയും 'വാതാപി'യെയും 'സഭാപതി'യെയും കടിച്ചുകുടയുന്നു. സപ്തസ്വരങ്ങളെ ശൗര്യപൂർവ്വം വേട്ടയാടുന്ന ദിവ്യഗായകനെ ഞാൻ നിറകണ്ണുകളോടെ ആദ്യമായി കേട്ടു. നൂറുകണക്കിന് പാട്ടുപ്രേമികളുടെ വികാര പാരവശ്യങ്ങൾ കണ്ടിട്ടുള്ള ഉണ്ണി 'ഇതെന്തൊരു പിരാന്ത്' എന്നു വിചാരിച്ചിട്ടുണ്ടാവാം.

ഉണ്ണി അന്നുതന്നെ ടൈഗർ വരദാചാരിയെ 'അക്കായി'യിൽ പകർത്തിത്തന്നു. വിറയ്ക്കുന്ന വിരലുകളോടെ ഞാൻ കാസറ്റ് ഏറ്റുവാങ്ങി. ഇനി മരണം എനിക്കൊരു ദുഃഖവിഷയമല്ല, എന്ന സമാശ്വാസത്തോടെ ഞാൻ അതിവേഗം മടങ്ങി. അതിനു മുൻപായി ഉണ്ണിയുടെ റെക്കോർഡിങ് ശേഖരത്തിൽ ഒരു ഓട്ടപ്രദക്ഷിണം നടത്തി വിജൃംഭിതനാവാനും ഞാൻ മറന്നില്ല.

പണം മുടക്കുണ്ട്. എങ്കിലും കുറച്ചു കച്ചേരികൾ പകർത്തി വാങ്ങണം- വീട്ടിലെത്തിയിട്ടും ഒരേ ചിന്ത. പ്ലെയിൻ കാസറ്റുകൾ കൈവശം ഒന്നുമില്ല. വാടക കൊടുക്കാൻതന്നെ ബുദ്ധിമുട്ടി ജീവിക്കുന്നു. ഇഡ്ഡലിയും സാമ്പാറും കഴിക്കാൻ കയറി, ചായ മാത്രം കുടിച്ചിറങ്ങിയത് ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്കു മുമ്പാണ്. പഴയ കാസറ്റുകൾ പത്തുനൂറെണ്ണം വീട്ടിലുണ്ട്. പക്ഷേ അവയിൽ മഹാഗായകർ വിശ്രമിക്കുകയാണ്, അവരെ തൊടാൻ സാധിക്കില്ല. പലതരം ഉപായങ്ങളിലൂടെ മനസ്സങ്ങനെ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒടുവിൽ പുഷ്പ നിധിപോലെ കാത്തുവച്ചിരുന്ന കാസറ്റ് കളക്ഷനിൽ എൻ്റെ കഴുകൻ കണ്ണുകൾ പതിഞ്ഞു.

കടുത്ത എ.ആർ. റഹ്മാൻ ഭക്തയായ പുഷ്പ അവളുടെ കുഞ്ഞു സമ്പാദ്യം മുഴുവൻ നൽകി, അതിനകം ഇറങ്ങിയ എല്ലാ കാസറ്റുകളും വാങ്ങി സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു. ഞാൻ ഒന്ന് ശ്വാസം എടുക്കുന്ന ഒഴിവിൽ അവൾ ആ കാസറ്റുകൾ സ്വകാര്യമായി കേൾക്കും. അങ്ങനെ കേട്ടുകേട്ടാണ് എ.ആർ. റഹ്മാനെപ്പറ്റി ഞാൻ മലയാളത്തിൽ ആദ്യമായി ഒരു പഠനലേഖനം എഴുതിയത്. അതിന്റെ ചരിത്രപ്രാധാന്യത്തെപ്പറ്റി മനോജ് കുറൂർ പൊതുവേദിയിൽ നല്ല വാക്കുകൾ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

പ്ലെയിൻ കാസറ്റുകൾ വാങ്ങാനുള്ള ശ്രമം വഴിമുട്ടിയപ്പോൾ ഞാൻ വീണ്ടും പുഷ്പയുടെ കളക്ഷനിലേക്കു മടങ്ങി. ദരിദ്രനാളുകളിൽ രണ്ടും മൂന്നും രൂപ സ്വരൂപിച്ചു കൂട്ടിയാണ് അവൾ ആ കാസറ്റുകൾ വാങ്ങിയതെന്ന കാര്യം എനിക്കറിയാം. പൊന്നും പണ്ടവും ഇല്ലെന്ന വിഷമം അവൾ അറിയാതിരുന്നതുപോലും ഇവ കാരണമാകാം. വലിയ മോഹങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലാതെ ജീവിച്ച അവളുടെ ചെറിയ സന്തോഷത്തിനു നേരേ ഞാൻ നിർദയം അറവുകത്തി ഉയർത്തി. ഉള്ളിൽ വളരെ സങ്കടപ്പെട്ടുവെങ്കിലും എൻ്റെ സംഗീതാഭിരുചിയുടെ വ്യാപനത്തിനുവേണ്ടി സ്വന്തം സന്തോഷത്തെ അവർ ബലി കൊടുത്തു. എനിക്കത്, മോറിയ മലയുടെ മുകളിൽ അബ്രഹാം നിർവഹിച്ച ബലികർമംപോലെ വിശുദ്ധമായി തോന്നി. എന്നിട്ടും അവളെ ഞാൻ വ്യാജമായി ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

“ഇതൊക്കെ എപ്പോഴും കിട്ടുന്നതാണ്. ഞാൻ കോപ്പിയെടുക്കാൻ പോകുന്നത് ഇതിനെക്കാൾ എത്രയോ വിലപിടിച്ചതാണ്. ഉണ്ണിയെ കണ്ടുകിട്ടിയത് മഹാഭാഗ്യം. റഹ്മാന്റെ പാട്ടുകൾ ഇനിയും വരും. മൊത്തം കളക്ഷനും ഞാൻ നിനക്ക് വാങ്ങിത്തരും.” ഇതുവരെ പാലിക്കാത്ത പ്രതിജ്ഞ!

റഹ്മാൻ കാസറ്റുകളുമായി ഓടിച്ചെന്നപ്പോൾ ഉണ്ണി ഒട്ടു മടിച്ചു.

“ഇതിനു വലിയ ക്വാളിറ്റി ഉണ്ടാവില്ല. നിങ്ങൾക്ക് കുറേക്കാലം കേൾക്കാനുള്ളതല്ലേ? വല്ല സോണിയോ ടിഡികെയോ മേടിച്ചോണ്ട് വാ.”

ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. എന്തു മിണ്ടാൻ! എൻ്റെ അവസ്ഥ ഉണ്ണി ഊഹിച്ചു. തടസ്സം പറയാതെ ഞാൻ കൊടുത്ത കാസറ്റുകളിൽത്തന്നെ, ഞാൻ നിർദ്ദേശിച്ച കച്ചേരികൾ ഓരോന്നായി ഉണ്ണി പകർത്തിത്തുടങ്ങി. റോജയും കാതലനും തിരുടാ തിരുടയും ബോംബെയും മുത്തുവും ഇന്ത്യനും ഇരുവരും എന്നേക്കുമായി മാഞ്ഞുപോയി. അവിടെയെല്ലാം ചെമ്പൈയും രാമനാഥനും ശെമ്മങ്കുടിയും ബാലസുബ്രഹ്മണ്യവും പട്ടമ്മാളും സുബ്ബുലക്ഷ്മിയും വസന്തകോകിലയും വസന്തകുമാരിയും പാടി നിറഞ്ഞു.

കവലയിൽ നിന്ന് വീട്ടിലേക്ക് നടന്നുവരാറുള്ള ഞാൻ അന്നേദിവസം ഓട്ടോറിക്ഷയിലാണ് വീട്ടിൽ പറന്നുവന്നത്. ഗംഗ, നാഗവല്ലിയുടെ ആഭരണങ്ങൾ ഡോ. സണ്ണിയെ കാണിക്കുന്നതുപോലെ, ഞാൻ ഓരോ കാസറ്റും പുഷ്പയുടെ മുന്നിൽ അഭിമാനത്തോടെ പ്രദർശിപ്പിച്ചു. അവളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട പാട്ടുകൾ എല്ലാം പൊയ്പ്പോയെന്നറിഞ്ഞിട്ടും എന്റെ ആവേശത്തിനൊപ്പം പുഷ്പ ചേർന്നുനിന്നു. ആ കൺകോണുകളിൽ പൊടിഞ്ഞ നീർത്തുള്ളികൾ മങ്ങിയ വെട്ടത്തിൽ ഞാൻ കണ്ടില്ല.

ഇപ്പോൾ അതൊക്കെ ഓർക്കുമ്പോൾ, അതിനീചനായ കൊലപാതകിയായി ഞാൻ എന്നെ കാണുന്നു. എനിക്കു ബോധിച്ച സംഗീതത്തിനുവേണ്ടി, മറ്റൊരാളുടെ സംഗീതത്തെ നിർദയം കൊന്നുകളഞ്ഞവനാണ് ഞാൻ. എൻ്റെ കാതുകളിൽ വീഴുന്നത് സ്വരരാഗങ്ങളല്ല, ചോരത്തുള്ളികളാണ്. ഞാൻ മായിച്ചുകളഞ്ഞത് കുറെ പാട്ടുകൾ മാത്രമാണോ? അവളുടെ കുഞ്ഞു സന്തോഷങ്ങളെയല്ലേ? ഈ പാപബോധമാകാം, കാലാന്തരത്തിൽ ശാസ്ത്രീയ സംഗീതത്തിനോടുള്ള അഭിനിവേശത്തെ നേർപ്പിച്ചു കളഞ്ഞത്.

കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്കു മുമ്പ്, ഒരു മിത്രം പഴയ ചില സിനിമാ കാസറ്റുകൾ എനിക്കു തന്നു. അങ്ങനെയുള്ള ഒരെണ്ണംപോലും ഞാൻ വീട്ടിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. ആ തിരിച്ചറിവോടെ ഞാൻ കാസറ്റുകൾ ഓരോന്നായി വൃത്തിയാക്കി എടുത്തു.അതിലൊന്നിൽ എ.ആർ. റഹ്മാൻ ഈണമിട്ട ഏതാനും പാട്ടുകളും ഉണ്ടായിരുന്നു. മാഞ്ഞുപോയ കാലം വാൾമൂർച്ചയോടെ നെഞ്ചിൽ തറഞ്ഞുകയറി. ആ കാസറ്റിൽ ഒന്നു തൊടാൻപോലും കഴിയാത്ത തരത്തിൽ, കുറ്റബോധം എന്നെ അമ്ലലായനിയിൽ മുക്കിയിട്ടു.

പുഷ്പ പാലക്കാട്ടുപോയ ദിവസം ആ കാസറ്റ് ഞാൻ പ്ലേ ചെയ്തു-

"വെണ്ണിലവേ വെണ്ണിലവേ

വിണ്ണൈ താണ്ടി വരുവായാ

വിളയാട ജോഡി തേവൈ.

ഇന്ത ഭൂലോകത്തിൽ

യാരും പാർക്കും മുന്നേ

ഉന്നൈ അതികാലൈ

അനുപ്പി വൈപ്പോം."

വെൺമേഘങ്ങളിൽ നൂറായിരം നിറങ്ങൾകൊണ്ടെഴുതിയ ശീതള ജലച്ചായചിത്രംപോലെ, ഒരു സുന്ദരലോകം എനിക്കുമുന്നിൽ തെളിഞ്ഞുവന്നു. മാന്തളിരിൽ ചിറകുരുമ്മുന്ന ചെറുകിളികളുടെ തേൻപുരണ്ട വർത്തമാനങ്ങൾ ഞാൻ കേട്ടു. ഇന്ദ്രനീലനദികളിൽ പുഞ്ചിരി പൊഴിക്കുന്ന ചുവന്ന താമരകൾ കണ്ടു. രത്നഖചിതങ്ങളായ വാദ്യങ്ങളിൽ നീന്തുന്ന സ്വർണ്ണമത്സ്യങ്ങളെ കണ്ടു. ഇതാണിതാണ് കലയുടെ പരമാനന്ദം. ഇതിനെയാണ്, അമ്മയുടെ ഉദരത്തിൽ മയങ്ങിക്കിടന്ന കുഞ്ഞിനെപോലെ ഞാൻ കൊലപ്പെടുത്തിയത്. സമാനതകളില്ലാത്ത ഘാതകനല്ലേ ഞാൻ?

റഹ്മാൻ പകർന്ന സന്തോഷം അധികനേരം നീണ്ടുനിന്നില്ല. കാലപ്പഴക്കം കാരണം റിബണുകൾ കുരുങ്ങിക്കുരുങ്ങി ടേപ്പ് റെക്കോർഡർ നിശ്ചലമായി. ഡോർ തുറക്കാൻ വയ്യ! ഞാൻ ബലംപ്രയോഗിച്ചു. പ്ലാസ്റ്റിക് പാളി ഒടിഞ്ഞു നുറുങ്ങി. കാസറ്റ് ശരിയാക്കാനുള്ള വെപ്രാളത്തിനിടയിൽ റിബണുകൾ അഴിഞ്ഞുചിതറി, കുടൽമാലപോലെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ വീണു. എരിഞ്ഞടങ്ങിയ ഒരു ചിതപോലെ അതിനെ ഞാൻ എടുത്തുവച്ചിട്ടുണ്ട്.

ഓരോ അനുഭവവും എന്തെങ്കിലും പഠിപ്പിക്കണമല്ലോ, അതുതന്നെ ഇവിടെയും സംഭവിച്ചു. സംഗീതശൈലികളിലെ അവർണ്ണ–സവർണ്ണ ഭേദങ്ങൾ എനിക്കു മുന്നിൽ അപ്രസക്തമായി. ഒരു നിശ്ചിത ശൈലിയിൽ കലാകാരൻ പുലർത്തുന്ന സർഗാത്മക മികവിനെ സാഷ്ടാംഗം പ്രണമിച്ചോളൂ, പക്ഷേ അതേ മുഴക്കോൽ എടുത്തുകൊണ്ട് മറ്റൊരു ഗാനശൈലിയെ സമീപിക്കാൻ പാടില്ല എന്ന നിലപാടുണ്ടായി. കല എന്നതിലുപരി സംഗീതം മഹത്തായ സംസ്കാരമാണ്- സകലത്തിനെയും ഉൾക്കൊള്ളാൻ പഠിപ്പിക്കുന്ന ദയാപരത.

ശെമ്മങ്കുടിയുടെ സർവ്വലഘുവിലും ബോബ് മാർലിയുടെ സാമൂഹികചിന്തയിലും എറിക് ക്ലാപ്ടന്റെ വുമൺ ടോണിലും യേശുദാസിന്റെ ഭാവഭംഗിയിലും ചിത്രയുടെ വൈകാരികതയിലും ബ്രഹ്മാനന്ദന്റെ നൈസർഗികതയിലും മണിയുടെ നാട്ടുപാട്ടിലും തുടങ്ങി അസംഖ്യം നാടോടി–കാടോടി വകഭേദങ്ങളിലായി ഇതിങ്ങനെ വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്നു. ഈ കലാദർശനത്തെ സമഗ്രതയിൽ നെഞ്ചേറ്റുവാൻ പതിറ്റാണ്ടുകൾ വേണ്ടിവന്നു എന്നുമാത്രം.

നമ്മുടെ കോശങ്ങൾക്കുള്ളിൽ മൈറ്റോകോൺട്രിയ എന്നൊരു ഘടകമുണ്ട്. 8–10 മൈക്രോമീറ്ററാണ് അതിന്റെ നീളം. അതില്ലെങ്കിൽ കോശങ്ങളുടെ വിളക്കുകൾ ഉടനടി കെട്ടുപോകും. ഇത്രതന്നെ പ്രാധാന്യം സംഗീതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാ ഘടകങ്ങൾക്കുമുണ്ട്. പാട്ടുകാരും വാദ്യവിദ​ഗ്ദ്ധരും മാത്രമല്ല, പാട്ടുകേൾക്കുന്നവരും ചേർന്നാണ് സംഗീതം രൂപംകൊള്ളുന്നത്. പാരുപ്പള്ളി രാമകൃഷ്ണ പന്തുലു ഗാരു കയറിയിറങ്ങിയ ഹെഡ്ഡിലൂടെ, പിഞ്ച് റോളറിലൂടെ എ.ആർ. റഹ്മാൻ കടന്നുപോകുന്ന വേളയിൽ എനിക്കുണ്ടാകുന്ന ജ്ഞാനോദയം സകല മനുഷ്യജീവികളുടെ അന്തരാത്മാവിലും ഉണ്ടായിവരട്ടെ.

(പ്രൊഫ. മധു വാസുദേവൻ ഫേസ്ബുക്കിൽ പങ്കുവെച്ച കുറിപ്പ്)