'ഒടുവിൽ കാലം എന്ന സംവിധായകൻ വിളിച്ചു; ആ ഫോൺ കോൾ വന്നപ്പോൾ എന്റെ കൈവിറച്ചു'

ജീവിതത്തിലാദ്യമായി കണ്ട സിനിമയേതാണ്? പലർക്കും ഒരുപക്ഷേ ഉത്തരം ഓർമ കാണില്ല;എനിക്കും. എന്റെ കാര്യത്തിൽ പക്ഷേ അതൊരു മലയാളസിനിമ ആയിരിക്കില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു പറയാനാകും. കാരണം സിനിമ കണ്ടുതുടങ്ങുന്ന പ്രായത്തിൽ മുഴുവൻ ഞാൻ നാ​ഗർകോവിൽ എന്ന നാട്ടിലായിരുന്നു. അവിടെ മലയാളസിനിമകളൊന്നും അന്ന് പ്രദർശിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. നാ​ഗർകോവിലിൽ തമിഴ്മണമുള്ള ഏതോ തിയറ്ററിലിരുന്ന് ആയിരിക്കണം എന്റെ ആദ്യത്തെ സിനിമാകാഴ്ച. അമ്മയ്ക്കും അതേപ്പറ്റി ഓർക്കാനാകുന്നില്ല. അച്ഛനുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷേ പറഞ്ഞുതന്നേനേ. എന്റെ ആദ്യങ്ങളെല്ലാം അച്ഛന് അവസാനംവരെയും നല്ല ഓർമയുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ ആദ്യത്തെ കുപ്പായം,കളിപ്പാട്ടം,സൈക്കിൾ,ചിലങ്ക...അങ്ങനെ നോക്കിയാൽ ഞാൻ കണ്ട ആദ്യത്തെ സിനിമയും..

സമ്മിശ്ര​ഗന്ധങ്ങളായിരുന്നു നാ​​ഗർകോവിലിന്. പൊടിമണ്ണിന്റെ,ജമന്തിയുടെ,കന്നുകാലികളുടെ,ഭസ്മത്തിന്റെ അങ്ങനെ പലതരം മണങ്ങൾ അവിടെ ഇടകലർന്നു. തിയറ്ററുകളിൽ സിനിമ കാണാൻ വരുന്നവർ പിച്ചിപ്പൂ ചൂടിയിട്ടുണ്ടാകും. അതിന്റേത് ഒരു വാടിയ വാസനയായിരുന്നു. അതിനിടയിലിരുന്നുകൊണ്ട്, ദ്രവിച്ച മേൽക്കൂരയിലെ വിടവുകളിലൂടെ സൂര്യനും ചിലപ്പോഴൊക്കെ ചന്ദ്രനും ഒളിച്ചു സിനിമാ കാണാൻ വരുന്ന പഴഞ്ചൻ തിയറ്ററിലെ മുഷിഞ്ഞ തുണിയിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ഒരിക്കലും ഓർത്തിരുന്നില്ലല്ലോ,ഒരുനാൾ ഇതുപോലെ ചലിക്കുന്ന ചിത്രമാകുമെന്ന്. സിനിമയെന്ന നിഴലും വെളിച്ചവും ഇടകലർന്ന ലോകത്താകും നാളത്തെ ജീവിതമെന്ന്.

പക്ഷേ ഓർക്കുന്ന ഒന്നുണ്ട്. ആദ്യകാല സിനിമാകാഴ്ചകളിൽ എന്നെ അദ്ഭുതപ്പടുത്തിയത് ഒരു നായകനായിരുന്നു. മുടികൾ കാറ്റിൽ പറന്നുകളിക്കുന്ന,സി​ഗരറ്റ് പ്രത്യേകതരത്തിൽ വായിലേക്കെറിയുന്ന,ഷർട്ടിന്റെ കോളറുകൾ വിരലുകളാൽ തട്ടിത്തെറിപ്പിക്കുന്ന,ചൂണ്ടുവിരൽ വായുവിൽ ചുഴറ്റുന്ന ഒരു നായകൻ. അതൊക്കെക്കണ്ട് കുഞ്ഞുപ്രായത്തിൽ ഞാൻ ശരിക്കും വാപൊളിച്ചുപോയി. ചൂളംകുത്തലുകളായിരുന്നു ചുറ്റിനും. അതിനും കപ്പലണ്ടിക്കടലാസുകൾ കൊണ്ടുള്ള പക്കികൾക്കും നടുവിൽ ആ നായകനൊരു യന്ത്രമനുഷ്യനെപ്പോലെ പലതരം ചലനങ്ങളുമായി നിറഞ്ഞുനിന്നു. ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഞാൻ അയാളെ സ്വപ്നത്തിലും കണ്ടു.

ആരാണയാൾ എന്നൊന്നും അറിയില്ല. പക്ഷേ ഇങ്ങനെ പലതും പലതും കാണിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരാൾ എവിടെയോ ഉണ്ട്. ചിലപ്പോൾ അങ്ങുദൂരെ മദ്രാസ് എന്നുപറയുന്ന സ്ഥലത്തായിരിക്കും. ഇതൊക്കെയായിരുന്നു അന്നത്തെ തോന്നലുകൾ. സ്കൂളിലേക്കുള്ള വഴിയിലെ നിരത്തുകളിൽ കേൾക്കുന്ന പാട്ടുകളിൽ പലതും ആ നായകന്റേതായിരുന്നു. സൈക്കിൾ ചവിട്ടുനീങ്ങുന്നവരും പലചരക്കുകടകളിൽ അരിയും സാധനങ്ങളും പൊതിഞ്ഞുതരുന്നവരും മൂളിയിരുന്നതും അതേ പാട്ടുകൾ. അച്ഛനും അമ്മയുമൊത്ത് ഏതെങ്കിലുമൊക്കെ പരിപാടികൾക്ക് പോകുമ്പോൾ അവിടെയും കേട്ടിരുന്നു അവ.

സിനിമയിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ചിരപരിചിതമായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു ആ പേര്-രജനികാന്ത്. എന്തോ ഒരു പ്രത്യേക കാന്തികആകർഷണമുള്ള പേര്. സ്കൂളിൽ രാത്രി എന്ന വാക്കിന്റെ പര്യായമായി പഠിച്ച ഒരു പദത്തിന് ജനകോടികളിൽ പ്രകാശം പരത്താനാകുമെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ മാത്രം മുതിർന്നിരുന്നു അപ്പോഴേക്കും ഞാൻ. ആ പ്രകാശത്തെയാകണം സിനിമയിലെ സഹപ്രവർത്തകർ 'ഓറ' എന്ന് വിളിച്ചത്. രജനിസാറിന്റെ 'ഓറ'യെക്കുറിച്ച് ഒരുപാട് പേർ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞുതന്നിരുന്നു. ഒരിക്കൽ പോയസ് ​ഗാർഡനിലെ വസതിയിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ മുഖ്യമന്ത്രി ജയലളിതയുടെ പോലീസുകാർ കാർ തടഞ്ഞപ്പോൾ,ഏതോ ഒരു രജനി സിനിമയിലെ രം​ഗംപോലെ അദ്ദേഹം കാറിൽനിന്ന് മെല്ലെ ഇറങ്ങി വീട്ടിലേക്ക് നടന്നുപോയതും പിന്നാലെ തേനീച്ചകളെപ്പോലെ ജനം ആർത്തുകൂടിയതും അതൊരു മഹജാഥപോലെയായതും അവിശ്വസനീയമായ കഥപോലെയാണ് ഞാൻ കേട്ടിരുന്നത്. അങ്ങനെ എത്രയെത്ര കഥകൾ...വിശേഷണങ്ങൾ...തമിഴിലെ ആദ്യ സിനിമ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, 'ഇനി നീ രജനി സാറിന്റെ കൂടെ അഭിനയിക്കണം' എന്ന് കൂട്ടുകാർ പലരും പറഞ്ഞപ്പോൾ തമാശയായി മാത്രമേ തോന്നിയുള്ളൂ. സ്വപ്നത്തിൽ പോലുമില്ലായിരുന്നു അങ്ങനെയൊരു ദൃശ്യം. ആ സാധ്യതയെക്കുറിച്ച് സങ്കല്പിച്ചുനോക്കാൻ പോലും ധൈര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത്രയും ദൂരത്തായിരുന്നു ആ നക്ഷത്രം.

പക്ഷേ ഒടുവിൽ കാലം എന്ന സംവിധായകൻ വിളിച്ചു. ആ ഫോൺ കോൾ വന്നപ്പോൾ എന്റെ കൈവിറച്ചു. രജനികാന്ത് എന്ന മഹാതാരത്തിന്റെ നായികയെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ സ്വപ്നമാണോ എന്ന് സംശയിക്കാൻ പോലുമായില്ല. കാരണം ഒരുകാലത്തും സ്വപ്നങ്ങളിൽപോലുമില്ലായിരുന്നല്ലോ അങ്ങനെയൊന്ന്. അപ്പോൾ നാ​ഗർകോവിൽ ദൃശ്യങ്ങൾ ഓരോന്നായി ഓരോ റീലുപോലെ മനസ്സിലൂടെ ഓടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.

'വേട്ടയന്റെ' ലുക് ടെസ്റ്റിനായി ചെന്നൈയിൽ ചെന്നപ്പോഴായിരുന്നു ആദ്യ കാഴ്ച. അദ്ദേഹവും അന്ന് അവിടെയുണ്ട്. പക്ഷേ രണ്ടിടങ്ങളിലായാണ് ലുക് ടെസ്റ്റ്. സാറിനെ കാണണ്ടേ എന്ന് സംവിധായകൻ ‍‍ടി.ജി.ജ്ഞാനവേൽ ചോദിച്ചു. അങ്ങനെ കാരവനിനുള്ളിലേക്ക്. 'വേട്ടയൻ' വേഷത്തിലായിരുന്നു രജനിസാർ. അന്നേവരെ സ്ക്രീനിൽ മാത്രമേ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഒരുനിമിഷം നാ​ഗർകോവിലിലെ ആ കൊട്ടകയ്ക്കുള്ളിലാണെന്ന് തോന്നിപ്പോയി. മുന്നിൽ കുട്ടിക്കാലത്ത് കണ്ട അതേരൂപം. എവിടെയോ ഉണ്ട് എന്ന് സങ്കല്പിച്ചിരുന്നയാൾ ഒരു കൈയകലത്തിൽ. 'ഒരു തടവ് ശൊന്നപ്പോൾ നൂറു തടവ് ശൊന്നമാതിരി' മുഴങ്ങിയ ആ ശബ്ദം പക്ഷേ അടുത്തുനിന്ന് കേട്ടപ്പോൾ വളരെ മൃദുവായിരുന്നു. 'നിങ്ങളുടെ കൂടി ജോലി ചെയ്യുന്നതിൽ വളരെ സന്തോഷം...'ഇതായിരുന്നു സിനിമയിലല്ലാതെ കേട്ട ആദ്യ രജനിഡയലോ​ഗ്. ഞാൻ എന്നോടുതന്നെ കൗതുകത്തോടെ ചോദിച്ചു: 'കാണുന്നതും കേൾക്കുന്നതും സത്യം തന്നെയോ...!'

ഷൂട്ടിങ്ങ് സെറ്റിൽ വച്ച് അദ്ദേഹം കൂടുതലായി സംസാരിച്ചു. 'അസുരൻ' കണ്ട കാര്യം പറഞ്ഞു. ബൈക്ക് റൈഡിങ്ങിന്റെ വിശേഷങ്ങൾ ചോദിച്ചു. എവിടം വരെയൊക്കെ ബൈക്കിൽപ്പോയി എന്ന് തിരക്കി. ഷോട്ട് കഴിഞ്ഞാൽ കാരവനിലേക്ക് മടങ്ങാതെ ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കസേരയിൽ ചുറ്റും നടക്കുന്നതൊക്കെ ആസ്വദിച്ച് നോക്കിക്കാണുന്നയാളുടെ പേര് രജനികാന്ത് എന്നാണ് എന്നോർത്തപ്പോൾ അദ്ഭുതവും അവിശ്വനീയതയും ഒരുമിച്ചുവന്നു. പക്ഷേ ആരും അദ്ദേഹത്തെ ശല്യപ്പെടുത്താനായി അരികിലേക്ക് ചെന്നില്ല. 'അണ്ണാ' എന്ന് വിളിച്ച് സെൽഫിയെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ല. ദൈവത്തെയെന്ന വണ്ണം ദൂരെമാറി നിന്ന് ആരാധിക്കുകയായിരുന്നു മറ്റുള്ളവർ. കൺമുന്നിൽ ഒരു മനുഷ്യവി​ഗ്രഹം.

അങ്ങനെയൊരു വിശ്രമവേളയിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിന്നിൽ നിന്നൊരു കാഴ്ച ഞാൻ മൊബൈലിൽ പകർത്തി. ലേശം ചരിഞ്ഞുള്ള ആ ഇരിപ്പിനുതന്നെ പ്രത്യേക ചന്തമുണ്ടായിരുന്നു. കഥകളിലൂടെ കേട്ടുകേട്ട് മനസ്സിൽ വരച്ചുവച്ചിരുന്ന ആ പ്രകാശവലയം മുന്നിൽ തെളിയുന്നപോലെ. ഏറ്റവും സ്പെഷലായ 'രജനികാന്ത് ഓറ'. ഇടയ്ക്കൊന്ന് വലത്തേ കൈ മുന്നോട്ടുനീട്ടി. ഇടത്തേ കൈ കസേരയുടെ പിടിയിൽ ഒന്ന് അമർന്നു. എളിയിൽ കൈകുത്തി നില്കുന്ന ആ രജനി പോസ് പോലെ. ചക്രവർത്തി സിംഹാസനത്തിലിരിക്കും പോലെ. ആ ദൃശ്യം പിന്നീട് അദ്ദേഹത്തിനുള്ള പിറന്നാൾ സമ്മാനമായി ലോകത്തിന് മുമ്പാകെ ഇൻസ്റ്റ​ഗ്രാമിലൂടെ പങ്കുവെച്ചപ്പോൾ ആ​ദരവായിരുന്നു ഉള്ളിൽ നിറയെ.

സിനിമയിൽ കാണുന്ന സ്റ്റൈലിഷ് മാനറിസങ്ങളൊക്കെ രജനിസാറിന് ജീവിതത്തിലുമുണ്ട് പലപ്പോഴും. ഷോട്ടിന്റെ ഇടവേളയിൽ അത് കണ്ടിരിക്കാൻ തന്നെ രസമാണ്. പാന്റ് ശരിയാക്കുന്നതിൽ,കൈ പ്രത്യേകതരത്തിൽ വായുവിൽ വീശിയെടുക്കുന്നതിൽ,കണ്ണാടിയിൽ നോക്കുന്നതിൽ ഒക്കെ ആ സ്റ്റൈൽമന്നൻ സവിശേഷതകൾ. അത് അരികെനിന്ന് കാണുമ്പോൾ പലപ്പോഴും ഞാൻ നാ​ഗർകോവിലിലേക്ക് ഓർമകളാൽ പറന്നുപോയി.

പക്ഷേ പ്രപഞ്ചശക്തിയുടെ ഇന്ദ്രജാലങ്ങൾ അവിടെയും അവസാനിച്ചില്ല. പണ്ട് ഞാൻ ആദ്യമായി സിനിമ കണ്ട നാ​ഗർകോവിലിൽ നിന്ന് ചുരുക്കം കാതങ്ങൾ മാത്രം അകലെ, കന്യാകുമാരിയിൽ അന്നത്തെ ആ നായകനൊപ്പം എന്നെയും ഒരു ക്യാമറയ്ക്ക് മുന്നിൽ ചേർത്തുനിർത്തി ഈ ലോകത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന അജ്ഞാതമായ ശക്തിസ്രോതസ്സ്.

ആ കന്യാകുമാരി ദിനങ്ങളിലൊന്നിൽ എന്റെ ഹെയർ സ്റ്റൈലിസ്റ്റ് പ്രിസ്ണോവിന് ഒരു മോഹം. പ്രത്യേകമായി തയ്യാറാക്കിയ ഒരു കേക്ക് രജനിസാറിന് സമ്മാനിക്കണം. ആ കേക്കുമായി ഞാനും പ്രിസ്ണോവും മടിച്ചുമടിച്ചാണ് ചെന്നത്. അദ്ദേഹം കാരവനിനുള്ളിൽ വേഷം മാറുകയായിരുന്നു. കുറച്ചുനേരം കാത്തു. അപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്റ്റാഫിലൊരാൾ പറഞ്ഞു,'നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ കാരവനിലേക്ക് പൊയ്ക്കൊള്ളൂ...സാർ റെഡിയാകുമ്പോൾ വിളിക്കാം.' ഞങ്ങളങ്ങനെ തിരിച്ചുപോന്നു. അദ്ദേഹത്തെ കാണാനുള്ള വിളിയും കാത്ത് കാരവനിലുള്ളിൽ നേരം പോക്കി.

അധികസമയം കഴിഞ്ഞില്ല. വാതിലിൽ ഒരു മുട്ടുകേൾക്കുന്നു. തുറന്നുനോക്കിയപ്പോൾ മുന്നിൽ രജനികാന്ത്! ആ മൃദുവായ ശബ്ദം വീണ്ടും: 'സോറി..'വർഷങ്ങൾക്കപ്പുറത്തുനിന്ന് ആ നായകൻ ആകാശത്തിലൂടെ മുന്നിലേക്ക് പൊട്ടിവീണതുപോലെ..പ്രിസ്ണോവിന്റെ കേക്ക് രജനിസാർ സന്തോഷത്തോടെ സ്വീകരിച്ചു. ഞങ്ങൾക്കൊപ്പം ഫോട്ടോയ്ക്ക് പോസ് ചെയ്തു. ലാളിത്യം എന്ന വാക്കിനെ അദ്ദേഹം ഓരോ ചലനത്തിലും അനുസ്മരിപ്പിച്ചു.

'വേട്ടയനിലെ' 'മനസ്സിലായോ' പാട്ട് ചിത്രീകരിക്കുന്ന സമയം. എന്റെ ഷോട്ടുകൾ കഴിഞ്ഞാലും സെറ്റ് വിട്ടുപോകാൻ തോന്നിയില്ല. രജനിസാർ എന്താണ് ചെയ്യുന്നതെന്ന് നോക്കിയിരിക്കും. പണ്ട് സ്ക്രീനിൽ മാത്രം കണ്ട കാഴ്ചയാണ് ജീവനോടെ മുന്നിൽ. രജനികാന്ത് കണ്ണിനരികിൽ നൃത്തം ചെയ്യുന്നു..പാട്ട് ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മേക്കപ്പ് ആർട്ടിസ്റ്റ് ഭാനുവിനെ വിളിച്ച് സന്തോഷം പങ്കിട്ടു. ഭാനുവുമായി വർഷങ്ങളുടെ പരിചയവും സൗഹൃദവുമുണ്ട്. അല്പസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പരിചിതമല്ലാത്ത ഒരു നമ്പർ മൊബൈൽ സ്ക്രീനിൽ തെളിയുന്നു. എടുത്തപ്പോൾ അപ്പുറത്ത് ശബ്ദം: 'ഞാൻ രജനികാന്താണ്...!'സന്തോഷം അറിയിച്ചപ്പോൾ കേട്ട വാക്കുകൾ ഇന്നേവരെ ലഭിച്ച അം​ഗീകാരങ്ങളിൽ ഏറ്റവും വിലപിടിപ്പുള്ളതു തന്നെയായിരുന്നു: 'അത് നിങ്ങളുടെ പാട്ടാണ്...നിങ്ങളാണ് ആ പാട്ട് ഒറ്റയ്ക്ക് കൊണ്ടുപോയത്..യൂ സ്റ്റോൾ ദ് ഷോ...'

സിനിമയ്ക്ക് പുറത്ത് എന്താണോ അതുതന്നെയാണ് രജനിസാർ എപ്പോഴും. അതാണ് എന്നെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ആകർഷിച്ചിട്ടുള്ള പ്രത്യേകതയും. ജീവിതത്തിലേക്ക് ഒരിക്കലും സിനിമയെ കൊണ്ടുവരാത്ത ഒരാൾ. ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഹിമാലയത്തിലേക്ക് ധ്യാനിക്കാനായി യാത്രപോകുന്ന,വി​​ഗ് ഇല്ലാതെ നരച്ച താടിരോമങ്ങളുമായി വഴിയരികിലെ മരത്തണലിൽ മുണ്ടുമടക്കിക്കുത്തിനിന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന,സിനിമയില്ലാത്ത നേരങ്ങളിൽ യാതൊരുതരത്തിലുള്ള വച്ചുകെട്ടലുകളുമില്ലാതെ,വീട്ടിൽ എങ്ങനെയാണോ അങ്ങനെ തന്നെ എവിടെയും പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നയാൾ. താരത്തിനപ്പുറം വെറും സാധാരണക്കാരനായി മാറുന്ന രജനികാന്ത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ സിനിമയിൽ അദ്ദേഹത്തെ കാണുമ്പോൾ തലയിലിരിക്കുന്നത് വി​ഗ് ആണെന്നും അദ്ദേഹത്തിന്റെ താടിയിൽ ഡൈ ആണെന്നുമൊക്കെ ലോകമെങ്ങുമുള്ള പ്രേക്ഷകർക്കറിയാം. പക്ഷേ അത് അവർ സൗകര്യപൂർവം മറക്കുന്നു. അവരപ്പോൾ രജനിയെന്ന താരത്തെ മാത്രമേ കാണുന്നുള്ളൂ. അവർക്ക് രജനിയെന്ന താരം വേറെ,മനുഷ്യൻ വേറെ. അത് ഒരുപക്ഷേ അവർ രജനികാന്തിന് മാത്രം നല്കുന്ന അം​ഗീകാരമാണ്. ‌

പണ്ട് നാ​ഗർകോവിലിലെ തിയറ്ററിൽ സിനിമയ്ക്ക് പോകുമ്പോൾ ഒപ്പം ചേട്ടനുമുണ്ടാകുമായിരുന്നു. ഒരുകാലത്തും ചേട്ടൻ ഒന്നും എന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല. ഞാൻ സിനിമയിലഭിനയിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഒരിക്കൽപ്പോലും സെറ്റിൽ വന്നിട്ടില്ല. പക്ഷേ ഞാൻ രജനിസാറിനൊപ്പം അഭിനയിക്കുന്നവെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ ജീവിതത്തിലാ​ദ്യമായി ചേട്ടൻ ചോദിച്ചു: 'ഞാൻ സെറ്റിലൊന്ന് വന്നോട്ടെ...എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തെ ഒന്ന് കാണാൻ വേണ്ടി മാത്രം...?'എനിക്കതിൽ പരം സന്തോഷമില്ലായിരുന്നു. ചേട്ടൻ ആദ്യമായി ആവശ്യപ്പെട്ട കാര്യം. അത് നിറവേറ്റിക്കൊടുക്കുമ്പോൾ പണ്ടെങ്ങോ ഒരു മിഠായി പകുത്തുകൊടുക്കുന്നതുപോലെയാണ് തോന്നിയത്.

ചേട്ടന്റെ ഭാര്യ അനുവിനായിരുന്നു രജനി സാറിനോട് കൂടുതൽ ആരാധന. പക്ഷേ അന്നേദിവസം വ്യക്തിപരമായ അത്യാവശ്യം വന്നുചേർന്നതിനാൽ അനുവിന് ചേട്ടനൊപ്പം മദ്രാസിലേക്ക് വരാനായില്ല. എറണാകുളത്തെ വീട്ടിൽ നിന്ന് രജനി സാറിനെ കാണാനായി ഇറങ്ങുന്നതുമുതലുള്ള ദൃശ്യങ്ങൾ ചേട്ടൻ പകർത്തിയെടുപ്പിച്ചു. ഒരു രജനി ഫാന് അത്രത്തോളം അമൂല്യമാണ് അദ്ദേഹത്തെ കാണാനായുള്ള യാത്രയിലെ ഓരോനിമിഷവും. അങ്ങനെ ഒടുവിൽ ചേട്ടൻ അദ്ദേഹത്തോട് തോളു ചേർന്നുനിന്നു. ഞാനത് സന്തോഷത്തോടെ കണ്ടുനിന്നു. നാ​ഗർകോവിലിലെ തിയറ്ററിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഒരുമിച്ചിരുന്ന് സിനിമ കണ്ട നാളുകൾ ഓർമ വന്നു.

ഇനി ചേട്ടന്റെ ഭാര്യ അനുവിന് കൊടുത്ത വാക്കുകൂടി പാലിക്കണം. അടുത്തതവണ രജനിസാറിനൊപ്പം സിനിമ ചെയ്യുമ്പോൾ കൊണ്ടുപോകും, അദ്ദേഹത്തെ പരിചയപ്പെടുത്തും,ഒരുമിച്ച് ഫോട്ടോയും എടുത്തുതരും...പണ്ടത്തെ ആ നാ​ഗർകോവിൽ പെൺകുട്ടിക്ക് അവൾ തിരശ്ശീലയിൽ കണ്ട് വിസ്മയിച്ച മഹാനക്ഷത്രത്തിലേക്കുള്ള പ്രകാശദൂരങ്ങളത്രയും ഇല്ലാതാക്കിക്കൊടുത്ത പ്രപഞ്ചശക്തി അതിന് വഴിയൊരുക്കുമെന്നുതന്നെ ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു...

(തുടരും)