പത്മരാജന് ശേഷം മനുഷ്യവികാരങ്ങളുടെ സങ്കീർണ്ണതലങ്ങളെ ഇത്രയും ഭംഗിയായി അവതരിപ്പിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ള സംവിധായകൻ ഒരുപക്ഷേ രഞ്ജിത്ത് തന്നെയായിരിക്കണം. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഥാപാത്രങ്ങൾ പലപ്പോഴും അവർ പോലുമറിയാത്ത എന്തിനെയോ തേടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതായി തോന്നാറുണ്ട്. ‘പൂക്കാലംവരവായി’ എന്ന സിനിമയിൽ, ആ കുട്ടി ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത് ഒരു സ്ഥിരത ആയിരുന്നില്ലേ? അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും പിടിവലികൾക്കിടയിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന ഗീതുമോൾ, അവൾക്കുമുന്നിൽ ഒരു ചെറുനാളമെന്നോണം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ഡ്രൈവർ അങ്കിളിന് ഒപ്പം യാത്ര തുടങ്ങുന്നു. അവിടെ അവളെ കാത്തിരുന്നതോ, മകളുടെ വേർപാടിന്റെ ദു:ഖമടങ്ങാത്ത ഒരമ്മ. അവരും അത്രയും കാലം നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ ‘അവരുടെ തന്നെ ജീവനെ’തേടുകയായിരുന്നു.
ദേവാസുരത്തിലും ജോണിവാക്കറിലും സ്പിരിറ്റിലും പ്രാഞ്ചിയേട്ടനിലുമെല്ലാം ഈ സ്വത്വാന്വേഷണത്തിന്റെ കയ്യൊപ്പ് പതിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. വി.ആർ.സുധീഷിന്റെ 'വിപര്യയം' എന്ന ചെറുകഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി രഞ്ജിത്ത് സംവിധാനം നിർവഹിച്ച ‘ആരോ‘ യിലും ഇതേ അസ്തിത്വദു:ഖം പ്രകടമാണ്. കഥാപാത്രം അയാളുടെ ഉപബോധത്തിൽ തന്റെ സത്തയെ തിരയുന്നത് പ്രേക്ഷകന് വ്യക്തമായും കാണാൻ സാധിക്കും. ഉൾമനസ്സിന്റെ ഇത്തരം അന്വേഷണങ്ങൾ യഥാർഥ്യവുമായി സംയോജിക്കുന്നതിനൊപ്പം, അതിനെ വേർതിരിച്ചുകാണാനുള്ള വൈഷമ്യവുമാണ് ‘ആരോ’യെ മുന്നോട്ടു നയിക്കുന്നത്. ‘ആരോ?‘ എന്നത് ആ അതിഥിയെക്കുറിച്ചു മാത്രമാകണമെന്നില്ല. നായകൻ അയാളോട് തന്നെ ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യവുമാവാം.
അർദ്ധരാത്രി പ്രൈവറ്റ്നമ്പറിൽനിന്ന് ആരാകും തന്നെ വിളിക്കുന്നതെന്ന് അറിയാൻ നായകൻ ഏതോ ഒരു പരിചയക്കാരനെ വിളിക്കുന്നുണ്ട്. നമ്പർ കണ്ടെത്താൻ സാധ്യമല്ല, ഇനി വിളിക്കരുതെന്ന് പറഞ്ഞു ഫോൺ കട്ടാകുന്നു. ഇതിൽ നിന്ന് നമുക്ക് അനുമാനിക്കാൻ കഴിയുന്നത്, ഇയാൾ വിജയിയായ ഒരു എഴുത്തുകാരനോ ചിന്തകനോ ആകണമെന്നില്ല എന്നാണ്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ, ഇത്ര പരുക്കൻ മറുപടി മറുതലയ്ക്കൽനിന്ന് ചിലപ്പോൾ വരികയില്ലായിരുന്നു. മദ്യക്കുപ്പികൾ താമസമുറപ്പിച്ച അയാളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക്, അയാളെത്തേടി, അയാളോടൊപ്പം സമയം ചെലവഴിക്കാൻ ‘ആരോ’ ഒരാൾ വരുന്നു എന്നറിയുമ്പോൾ, അമ്പരപ്പുണ്ടെങ്കിൽപോലും, അയാൾ സന്തുഷ്ടനാകുന്നു. വരുന്നയാളുടെ ഊരേതെന്നോ, പേരെന്തെന്നോ, ആ ആൾ ആരെന്നുകൂടി അറിയില്ലെങ്കിൽ പോലും അവരെ സ്വീകരിക്കാൻ അയാൾ തയ്യാറാകുന്നു. അയാൾ ഉന്മേഷവാനാകുന്നതും, മദ്യക്കുപ്പികൾ ഒളിപ്പിക്കുന്നതും, അഴുക്കുതുണികളും, മുഷിഞ്ഞ മെത്തയും അടുക്കുന്നതെല്ലാം, തന്റെ ഈ ഒഴിഞ്ഞ ജീവിതത്തിലേക്ക് വരുന്ന ആ ‘ആരോ‘ ഒരാളെ സ്വീകരിക്കാനാണ്.
അവൾ വന്നതോ, നായകൻ വായിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന കുമാരനാശാന്റെ കരുണയിലെ നായകൻ ഉപഗുപ്തൻ, ’വാസവദത്തയെ‘ തേടിവരും പോലെയായിരുന്നു. ആ വന്നയാൾക്കോ, ആ വീടും ചുമരുകളും, അവിടെ മുമ്പുണ്ടായിരുന്ന ചിത്രങ്ങളും എല്ലാം നിശ്ചയമായും അറിയാം. അയാൾ സ്വകാര്യമായൊളിപ്പിച്ച മദ്യക്കുപ്പികളും, അയാളുടെ ’സിംഗിൾ മാൾട്ടിനോടുണ്ടായിരുന്ന‘ പഴയകമ്പവും, അയാൾ എപ്പോഴൊക്കെയോ മൂളിയിരുന്ന അയാളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ഗാനംപോലും അവൾക്ക് സുപരിചിതമാണ്. ആ നിമിഷം അയാൾ ആശ്ലേഷിക്കുവാൻ തുടങ്ങുന്നത്, അവളെയാണോ അതോ അയാളെ തന്നെയാണോ? അയാളുടെ ഉറക്കമറ്റ രാത്രികളിൽ, തന്നെ പൂർണ്ണതയിൽ അറിയുന്നൊരാൾ തേടിവന്നിരുന്നുവെങ്കിലെന്ന് ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു കാണണം. ഇനിയുമെന്തേ ആ ഒരാളുടെ വരവ് വൈകുന്നു എന്ന്, വാസവദത്തയെ പോലെ ആയാളും വ്യാകുലപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാകാം:
'സമയമായില്ല’പോലും ‘സമയമായില്ല’പോലും
ക്ഷമയെന്റെ ഹൃദയത്തിലൊഴിഞ്ഞു തോഴി'
ആ നൊമ്പരമായിക്കൂടേ ആ ആരോ ഒരാളെ അയാളിലേക്കെത്തിക്കുന്നത്? ഇതിനോടകം അയാളുടെ മനസ്സൊരു ശവപ്പറമ്പായി തീർന്നിരിക്കണം. മോഹങ്ങളും, വാശികളും, വിദ്വേഷങ്ങളും, തെറ്റുകളും വേദനകളും, കുഴിച്ചു മൂടപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഒരു ചുടലക്കാട്. ആ മനസ്സിന്റെ പ്രതിബിംബം തന്നെയാവില്ലേ, അയാളുടെ ആ വീടും? ജീവിതം മറുകരയോട് അടുക്കുമ്പോൾ, എല്ലാ മനുഷ്യനിലും ഭയാനകമായൊരു ഏകാന്തത പടരും. ആ വ്യാധിയിൽ പലപല കിനാവുകളും, നഷ്ടപ്പെട്ട നിമിഷങ്ങളും, യഥാർഥ്യമെന്നോണം മുന്നിൽ തെളിയും. അതിനാൽ ആ ഒരാളെ കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ അയാളുടെ മനസ്സും, വീടും ഒരേപോലെ പ്രകാശിക്കുന്നു. അതാവാം, അവൾ അപ്രത്യക്ഷയായശേഷം, അയാളുടെ വീടും, മദ്യക്കുപ്പികളും, അഴുക്കുപാത്രങ്ങളും, യഥാസ്ഥാനത്തേക്ക് മടങ്ങിയെത്തുന്നത്. ആ ‘ആരോ’ഒരാൾ, ഒരുപക്ഷേ അയാളുടെ അവസാന നിമിഷങ്ങൾ ആയിരുന്നിരിക്കുമോ? അവൾ വന്ന ആ ഓട്ടോ അയാളെ എങ്ങോട്ടോ യാത്രകൊണ്ടു പോകാനാണ് വരുന്നത്. അയാൾക്ക് പിന്നിൽ വാതിൽ കൊട്ടിയടഞ്ഞു, ഇരുട്ട് പടരുമ്പോൾ, അയാളുടെ യാത്ര അവസാനിച്ചിരിക്കുമോ?
അതോ, അയാളുടെ പ്രിയഗാനത്തിലെ വരികൾ പോലെ,
'സ്വർണവളകളിട്ട കൈകളാൽ മെല്ലെ
പൗർണമി രാത്രിയെന്നെ വിളിച്ചുണർത്തീ...
നിദ്രാസമുദ്രത്തിൽ നീന്താനിറങ്ങിവന്ന
സ്വപ്നസുന്ദരിയപ്പോൾ പിണങ്ങിപ്പോയീ....“
ഒരുപക്ഷേ അവളും മാഞ്ഞുപോയൊരു സ്വപ്നമായിരിക്കുമോ? ഇതാണ് ചെറുകഥകളുടെ ഒരു ചന്തം! പിടി തരാത്ത ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ ഇനിയും ബാക്കിവെയ്ക്കും. കഥ തീരുമ്പോൾ ‘എ ഷോർട്ട് ഫിലിം’എന്നതിന് പകരം ’എ ഷോർട്ട് ഫിക്ഷൻ‘ എന്നാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. ഇതൊരു ചെറുകഥയാണ്. ചെറുകഥകൾ നോവൽ പോലെയോ സിനിമപോലെയോ അല്ല, അവ വായനക്കാരുടെ മുന്നിലേക്ക് ഒരുകൂട്ടം ചോദ്യശരങ്ങൾ എയ്യുന്നു, വായിച്ചുതീർന്നാലും ആ കഥയിൽ നിന്ന് വിട്ടുപോരാൻ സമ്മതിക്കാതെ ആ ചിന്തകൾ നമ്മളുടെ മനസ്സിലും തിങ്ങിനില്കും.
ഈ കഥയുടെ മാറ്റുകൂട്ടിയത് നടീനടന്മാർ മാത്രമല്ല, ഛായാഗ്രഹണം, സംഗീതം, വസ്ത്രാലങ്കാരം, എന്നിവകൂടി ചേർന്നാണ്. എല്ലാം ഒന്നിനൊന്നുമെച്ചം. മഞ്ജു വാരിയർ എന്ന അതുല്യകലാകാരിയെ ഏറെക്കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണ് ഇത്രയും മനോഹരമായി അവതരിപ്പിച്ചുകാണുന്നത്. അവരുടെ ഓരോ ചലനത്തിലും ‘സ്വപ്നതുല്യമായൊരു നിഗൂഢത‘നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവർ അർഹിക്കുന്നത് ഇത്തരത്തിൽ ഉൾക്കാമ്പുകൾ നിറഞ്ഞ കലാസൃഷ്ടികളാണ്. ഈ മനോഹരമായ കഥ ഞങ്ങൾക്ക് സമ്മാനിച്ച മമ്മൂട്ടികമ്പനിക്കും ക്യാപിറ്റോൾതിയേറ്ററിനും സംവിധായകൻ രഞ്ജിത്തിനും കഥാകൃത്ത് വി.ആർ. സുധീഷിനും ഹൃദയം നിറഞ്ഞ നന്ദി.